Нясвіжскія навіны Такія словы , думаю, маглі б сказаць многія суайчыннікі. Як і гераіня майго аповеду несвіжанка Таццяна Жураўская. Хаця нарадзілася яна ў Клецку, але, пераехаўшы ў наш горад у 1979 годзе, палюбіла яго велічны замак, цяністыя паркі, блакітныя сажалкі з шустрымі качкамі і прыгажунамі-лебедзямі. Між тым, і горад яе юнацтва, суседні Клецк, меў свае адметнасці: маляўнічыя родныя мясціны, невялікі, але ўтульны парк, старадаўні вал, на якім калісьці быў замак. Ну, і, вядома, вясёлае, бесклапотнае дзяцінства з гульнямі, сябрамі, зборам шчаўя ды чарніцаў, дапамогай бацькам па гаспадарцы.
Пасля заканчэння школы Таня паступіла ў Мінскае медыцынскае вучылішча, закончыла яго з чырвоным дыпломам. Працавала ў бальніцы хуткай дапамогі, старалася на гэтым нялёгкім участку. Выйшла замуж і пераехала са сваім Анатолем у Нясвіж. Знаёміліся з новымі мясцінамі, ездзілі на матацыкле ў розныя вёскі раёна. А горад палюбілі адразу, для сям’і Жураўскіх ён стаў родным. Таццяна працавала ў радзільным доме, дапамагала з’яўляцца на свет новым людзям, перажывала, калі што не так было ў маладых маці. Кожная работа мае складанасці, і ад чалавека зале- жыць, як іх пераадолець. Муж Таццяны Мікалаеўны працаваў старшым майстрам на торфабрыкетным заводзе, дзе таксама былі свае цяжкасці, але ён паспяхова спраўляўся.
Калі выйшла на льготную пенсію, Т.М. Жураўская пачала працаваць медсястрой у паліклініцы, у кабінеце ра- зам з урачом Алай Аляксанд- раўнай Бусько. І сёння Таццяна з цеплынёй адзываецца пра яе як прафесіянала і добрага чалавека.
А яшчэ яна ўмее выраб- ляць прыгожыя цюльпаны з фаамірану ці іншыя кветкі. Можа звязаць каляровы дыванок, што ахвотна выконвае не толькі дома, але і ў аддзяленні забеспячэння знаходжання пажылых РТЦСАН, куды нярэдка наведваецца. Пад кіраўніцтвам Ганны Міхайлік многія людзі элегантнага ўзросту вучацца там майстраваць розныя прыгожыя рэчы.
Сёння Таццяна Мікалаеўна вядзе актыўнае жыццё, удзельнічае ў розных мерапрыемствах, піша вершы. А яшчэ вельмі любіць радзіму:
— Я ганаруся сваёй Беларуссю, бо ўпэўнена, нідзе лепш няма, — гаворыць яна. — І нашымі азёрамі, Нясвіжам, які з кожным годам прыгажэе, у краіне спакойна, вакол чысціня. І галоўнае багацце — народ, людзі, сярод якіх шмат адукаваных, разумных. Хачу, каб і далей у нас быў мір, парадак, а мо- ладзь больш чытала і шанавала родную мову. Для яе створаны ўсе магчымасці для развіцця і адпачынку, і лічу, што юнакам і дзяўчатам самім пажадана быць больш актыўнымі.
— А як Вы лічыце, чаму некаторыя беларусы едуць за мяжу?
— Я да гэтага стаўлюся спакойна, магчыма, шукаюць, дзе лепш. Хаця і дома ўсяго хапае добрага. Рада тым, хто прыязджае да нас з іншых краін, значыць, штосьці іх вабіць. У свой час я была ў Літве, Латвіі, у Крыме. І ўсюды адметная прыгажосць і добрыя людзі. Шкада, што закрылі граніцы і не проста выехаць на адпачынак. Але, спадзяюся, калі-небудзь усё зменіцца да лепшага. Цяпер жа трэба жыць сумленна і берагчы спадчыну продкаў, матчыну беларускую мову. У нас вялікі патэнцыял, можна ўдасканальвацца і далей, дабівацца новых вяршынь.
Вось такое жыццёвае крэда Т.М. Жураўскай, жанчыны, прыгожай не толькі знешне, але і душой, сваім поглядам на нашу рэчаіс- насць і павагай да роднай зямлі.
Раіса Хвір,
г. Нясвіж.
