Нясвіжскія навіны Прафесія фармацэўта вельмі запатрабаваная. Каб пераканацца ў гэтым, дастаткова прайсці па вуліцы любога горада. Праз 100 — 200 метраў вы заўважыце хаця б адну аптэку. Не сакрэт, што многія людзі пачынаюць сваё знаёмства з медыцынай менавіта з аптэкі. У яе прыходзяць, каб купіць патрэбныя лекі і параіцца аб лячэнні.
І сёння мы з вамі, паважаныя чытачы, завітаем у аптэку №317, размешчаную ў новай раённай паліклініцы. Падчас майго візіту сюды тут працавалі прадстаўніцы сямейнай дынастыі — правізар-рэцэптар Алена Зайцава і яе дачка, якая выконвае абавязкі загадчыка гэтай аптэкі, таксама правізар-рэцэптар Яніна Вайцяшэнка.
Асноўнае месца працы Алены Францаўны — цэнтральная раённая аптэка №4, але склалася так, што ў дзень, калі быў зроблены здымак, яна на час працоўнага водпуску аднаго з работнікаў аптэкі №317 была запрошана на яго замену і працавала разам з дачкой. Так я атрымала цудоўную магчымасць пагутарыць з гэтымі абаяльнымі жанчынамі з нагоды іх прафесійнага свята.
Алена Францаўна, карэнная несвіжанка, вырасла ў дружнай працавітай сям’і, дзе яна была малодшай дачкой пасля брата і сястры. Яе мама ў свой час скончыла курсы медсясцёр, але па спецыяльнасці так і не папрацавала — аддала ўсю сябе сям’і. У бацькоў была вялікая гаспадарка, і дома работы хапала з лішкам. Аднак, мяркуючы па ўсім, матуліна ціка- васць да медыцыны ўсё ж такі генетычна перадалася дзецям: брат маёй старэйшай суразмоўцы стаў урачом, сястра — фармацэўтам, і калі прыйшла і яе пара выбіраць прафесію, яна вагалася нядоўга.
— Мае бацькі, якіх я вельмі любіла і паважала, — узгадвае Алена Францаўна, — былі цалкам за тое, каб я стала фармацэўтам. Гаварылі, што лепшай работы, чым медыцына, для жанчыны няма. І я з імі была поўнасцю згодна. Таму пасля заканчэння школы паехала паступаць у Віцебскі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт (тады яшчэ — медінстытут). Аднак не дабрала аднаго бала і ў той жа дзень, калі ўбачыла, што не праходжу, без ведама бацькоў — званіць тады можна было толькі з пошты! — паехала ў Магілёў, дзе ўжо лёгка паступіла ў медыцынскае вучылішча на спецыяльнасць “фармацэўт”, аб якой і марыла.
Пасля заканчэння вучылішча пачынальніца сямейнай дынастыі па размеркаванні трапіла ў вёску Дзераўное, што ў Стаўбцоўскім раёне. Тут прыйшлося прайсці спраўдную школу “маладога байца” — работнікі аптэкі самі рыхтавалі і стэрыльныя растворы, і мікстуры, і мазі, і парашкі. Работы для фармацэўта было вельмі шмат. Зараз многае з гэтага выпуска- юць заводы, а тады трэба было ўсё рабіць уручную.
Дарэчы, як бы ні было складана, ад мары атрымаць вышэйшую адукацыю па любімай спецыяльнасці Алена Францаўна не адмовілася. І, сумяшчаючы работу і вучобу, усё ж такі паступіла ў Віцебскі медуніверсітэт, які паспяхова скончыла.
У Дзераўном мая суразмоўца адпрацавала паўтара гады і перавялася ў Капыль, дзе стала намеснікам загадчыка цэнтральнай раённай аптэкі. Тут прайшло без малога 20 гадоў жыцця, але, калі маме і старэйшай на 12 гадоў сястры спатрэбілася дапамога, пераехала з сям’ёй на радзіму, у Нясвіж, дзе стала вядомай многім землякам як работнік ЦРА №4.
На сённяшні дзень Алена Зайцава аддала сваёй справе 43 гады жыцця і ні адной хвіліны не шкадуе аб гэтым:
— Я не ўяўляю сябе ў другой прафесіі, — прызнаецца Алена Францаўна. — І хаця з людзьмі працаваць заўсёды складана, тым больш, што ў аптэку, зразумела, ідуць не ад радасці, але адчуваць, што ты дапамог чалавеку, знайшоў да яго правільны падыход — гэта сапраўднае шчасце. Калі наведвальнік толькі набліжаецца, я ўжо гляджу, усхваляваны ён ці не, які ў яго настрой, які да яго трэба падыход. Умець наладжваць зносіны ў нашай справе не менш важна, чым быць добрым спецыялістам.
Мая суразмоўца таксама з вялікай цеплынёй узгадала калектывы, у якіх ёй даводзілася працаваць:
— І ў Дзераўном, і ў Капылі, — усюды вакол мяне былі цудоўныя людзі, выдатныя спецыялісты, знаўцы сваёй справы. І тут, у Нясвіжы, самага добрага слова варты ўвесь наш калектыў і наша загадчыца Зоя Паўлаўна Шульга — чалавек вельмі дасведчаны і добразычлівы да сваіх работнікаў і не толькі да іх. Калі з радасцю раніцай ідзеш на працу, а вечарам з радасцю — дамоў, то гэта дарагога варта. І я сваім дзецям часта гавару: “Мы з вамі шчаслівыя, бо займаемся любімай справай!”.
Прафесійны шлях А.Ф. Зайцавай стаў добрым прыкладам і для яе дзяцей: сын Раман у 2014 годзе таксама скончыў Віцебскі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт, пасля чаго быў размеркаваны ў Чэрвень, дзе яго адразу прызначылі загадчыкам цэнтральнай раённай аптэкі. Пасля 10 гадоў работы там Р.Ю. Зайцаў стаў вядучым правізарам кантрольна-рэвізійнага аддзела Мінскай Фармацыі.
Малодшая дачка Алены Францаўны Яніна таксама бачыла сябе ў мамінай прафесіі з самага дзяцінства.
— Калі я пераходзіла з першай гарадской школы ў раённы ліцэй (існаваў з 2005 па 2012 год — заўвага аўт.), дзе былі профільныя класы, я ўжо ведала, што буду паступаць на фармацэўта, — гаворыць яна. — Быў час, калі я разглядала і лячэбны факультэт, таму што вырасла ў медыцынскай сям’і (мой бацька — урач-хірург), але ўсё ж такі вырашыла пайсці па слядах мамы і брата, які на той час ужо вучыўся ў Віцебску. Да таго ж, яшчэ ў дзяцінстве я любіла прыходзіць да мамы на работу, дапамагала расстаўляць аптэчны посуд, гля- дзела, як яна паводзіць сябе з лю- дзьмі, бачыла яе добразычлівасць, дысцыплінаванасць, адказнасць. Наша прафесія выдатна развівае гэтыя якасці. І калі стала паглыблена вывучаць хімію і біялогію, яшчэ больш упэўнілася ў правільнасці свайго выбару.
У 2017-м годзе Яніна Вайцяшэнка была накіравана на праходжанне інтэрнатуры ў ЦРА №4 г. Нясвіжа і засталася там працаваць. А сёлета пачала выконваць абавязкі загадчыка ў аптэцы №317.
На пытанне, як бы яна ахарактарызавала добрага спецыяліста ў сваёй справе, Яніна Юр’еўна з упэўненасцю адказала:
— Ён павінен валодаць ведамі ў фармакалогіі, хіміі, біялогіі, медыцыне. Трэба таксама ўмець растлумачыць чалавеку пэўныя моманты, увайсці ў яго складаную сітуацыю, умець камуніцыраваць з людзьмі, каб найлепшым чынам выходзіць з канфліктных сітуацый.
Усім гэтым гераіні нашага аповеду валодаюць выдатна. І з уласцівай ім адказнасцю скарысталіся магчымасцю нагадаць нашым чытачам аб недапушчальнасці лячэння “па інтэрнэце”.
— Мы тлумачым нашым наведвальнікам, што так рабіць нельга, — гаворыць Яніна Юр’еўна. — Спачатку аналізы, кансультацыя ўрача, а потым — лекі.
— А то вось бывае, — дадае Алена Францаўна, — прыйдзе маладая матуля, начытаўшыся ў інтэрнэце пра пэўны прэпарат, і просіць: “Дайце”. Пытаюся: “Якога ўзросту дзіця?”. Адказвае: “Два гадкі”. А яго можна прымаць толькі з шасці. Усё гэта вельмі сур’ёзна.
На развітанне гераіні гэтага аповеду амаль у адзін голас сказалі, што самае радаснае ў іх рабоце — калі чалавек прыходзіць і дзякуе за карысную параду, за тое, што яму стала лепш. Тады адчуваецца той неперадавальны душэўны ўздым, які дапамагае пераадольваць усе складанасці гэтай вельмі адказнай і ў той жа час вельмі цікавай працы, звязанай з захаваннем здароўя людзей.
І няхай такіх добрых момантаў будзе ў рабоце нашых правізараў і фармацэўтаў як мага больш!
Соф’я ЛЮБАНЕЦ.
