Нясвіжскія навіны Як многа пачынаецца ў сям’і… Маленькая, па мерках чалавецтва, група людзей, а колькі важнага, значнага і карыснага яна робіць для кожнага з нас! Кажуць, што палову нашага характару мы атрымалі ад бацькоў. Каштоўнасці, стаўленне да працы і да жыцця ўвогуле — вынік выхавання. Добрыя бацькі заўжды падтрымаюць усе таленты і памкненні свайго дзіцяці, перададуць яму сямейныя традыцыі, духоўныя набыткі. А якая яна, сапраўдная сям’я? Напэўна, тая, у якой падтрымліваюць, дапамагаюць і ў любой складанай жыццёвай сітуацыі падаюць руку.
Аб тым, як гэта — працаваць разам і заўсёды, у любой сітуацыі, прыходзіць на дапамогу адзін аднаму, вельмі добра ведаюць у сям’і Вячаслава Канстанцінавіча
і Ніны Мікалаеўны Хвіцько. Не першы год яны супольна працуюць падчас жніва.
Іх гісторыя пачалася ў вёсцы Сейлавічы Нясвіжскага раёна, менавіта тут нарадзіўся Вячаслаў Канстанцінавіч Хвіцько. Усё яго дзяцінства прайшло ў гэтай мясцовасці. Шмат успамінаў аб тых гадах беражліва захоўвае яго памяць. Бацька нашага героя — Канстанцін Вікенцьевіч — таксама звязаў жыццё з сельскай гаспадаркай. Штогод падчас жніва працаваў на камбайне. З малых гадоў В.К. Хвіцько дапамагаў яму ў гэтым.
— Дзяцінства я заўжды ўспамінаю з цеплынёй, хоць і няпростае яно было, вясковае, — дзеліцца Вячаслаў Канстанцінавіч. — Шмат клопатаў было ў нас, амаль як у дарослых. Мне здаецца, што раней дзеці неяк хутчэй вырасталі: многія абавязкі размяркоўваліся і на іх, а адказнасць за выкананне была зусім як у дарослых. Раней падчас жніва бацькі, зразумела, былі ў полі. А вось хатняя гаспадарка заўсёды была пад нашым даглядам. У дванаццаць гадоў я ўжо вельмі блізка пазнаёміўся з работай камбайнера — пайшоў памочнікам да бацькі. Вось, з той пары я і ў прафесіі, калі можна так сказаць.
Насамрэч пасля заканчэння базавай школы Вячаслаў Канстанцінавіч працягнуў вучобу ў Ляхавіцкім сельскагаспадарчым тэхнікуме (зараз — УА “Ляхавіцкі дзяржаўны аграрны каледж”). Пасля службы ў арміі працаваў у калгасе “1 Мая”, потым — у райсельгастэхніцы. Жыццё змянялася, нарадзіліся дзеці. У 1984 годзе сям’я пераехала ў Сейлавічы, на малую радзіму Вячаслава Канстанцінавіча. Менавіта з таго часу ён і працуе ў гаспадарцы, год за годам, шчыра і адданана.
— Праца камбайнера, безумоўна, нялёгкая, але ў мяне ёсць надзейныя памочнікі, — усміхаецца В.К. Хвіцько. — У сезон мы працуем усёй сям’ёй, можна сказаць. З 2005 года мне дапамагае сын Максім. Некалькі ўборачных працавалі разам з жонкай — Нінай Мікалаеўнай. Хоць работа на камбайне далёка не жаночы занятак, яна з усім добра спраўлялася. Я вельмі ганаруся сваімі роднымі. Яны малайцы, мая надзея і апора, сапраўдныя памочнікі. Сын Максім з дзяцінства вельмі цікавіўся маёй працай, ва ўсім і заўсёды стараўся дапамагчы. Ён ужо даўно вырас, жыццё сваё звязаў з іншай прафесіяй.
Зараз Максім Вячаслававіч Хвіцько — маёр міліцыі, служыць старшым участковым. Менавіта ад яго добрасумленнай працы залежыць спакой і парадак у нашым раёне. Штогод падчас жніва ён спяшаецца на дапамогу бацьку. У гэтай сям’і добра разумеюць, які шлях праходзіць збожжа, пакуль ператворыцца ў бохан хлеба.
— Мне падабаецца працаваць сям’ёй — гэта нас яднае. Ды і хто можа зразумець адзін аднаго лепш, чым родныя людзі, — гаворыць галава сям’і. — Я ведаю, што такая праца прыносіць карысць і ў ёй ёсць сапраўднае жыццё. Трымаеш у руках жоўценькія зярняткі і разумееш: яны даражэйшыя за золата. Не трэба шукаць багацці, усё побач — у каласах, у цёплым збожжы, якое засыпаюць у збожжасховішча, у тым, што побач з табой працуюць твае блізкія — вось дзе сапраўдны скарб! У гэтым годзе ўраджай добры, хоць надвор’е на пачатку лета прымусіла пахвалявацца. А наогул жніво сёлета парадавала.
…Летні ранак, у паветры яшчэ трымціць прыемная прахалода, сонца яшчэ невысокае, быццам ахутанае паўпразрыстай накідкай. Яно яшчэ толькі высушвае расу з зямлі — надзейная прыкмета таго, што дзень будзе спякотным. Бяскрайняе чыстае неба, без адзінага воблачка на ім. Хвалямі пераліваецца збожжа, каласы амаль што гнуцца пад цяжарам зярнят. Ужо шмат гадоў з такой карціны пачынаецца кожны працоўны дзень Вячаслава Канстанцінавіча падчас жніва. І гэта ўсё — яго родная зямля, тая, якая карміла продкаў, на якую ступалі яго босыя дзіцячыя ногі. Камбайнер — чалавек зямлі і працы, ён адданы ёй усёй душой, усім сэрцам:
— Амаль усё жыццё я працаваў у сельскай гаспадарцы, шмат чаму навучыўся. Уявіце сабе, з 12 гадоў і да сённяшняга дня. І за гэтыя гады столькі ўсяго было, што не ўпомніш і нават не перакажаш. Часам думаю, што пара ўжо на заслужаны адпачынак пайсці, няхай моладзь працуе — у іх энергіі больш, і патрэб нямала. Ці буду ўдзельнічаць у наступным жніве? Гэта ўжо як Бог дасць! Безумоўна, мне б хацелася… Скажу шчыра, нялёгка ўсё гэта пакінуць, нават не ўяўляю, што больш не сяду ў камбайн, а хлеб убачу толькі на паліцы ў магазіне. Разумееце, у гэтай працы ёсць частка маёй душы, ды не толькі маёй — сынавай, жончынай, бацькавай…І для мяне гэта сапраўды значна!
Ірына ЕФІШОВА.
