Нясвіжскія навіны Са словам “зямля” ў кожнага, пэўна, звязаны свае асацыяцыі. Камусьці ўяўляецца бяскрайні прастор блакітнага неба і хвалі жыта на полі, хтосьці ўспомніць толькі што ўзараную раллю, а некаторыя могуць нагадаць і ўласны палетак, з любоўю апрацаваны сваімі рукамі. Асацыяцыі розныя, а зямля адна — наш родны бясконцы прастор.
Яна нібы жывы арганізм, са сваім характарам. Не кожны можа разгадаць усе яе таямніцы. Па сілах гэта толькі сапраўднаму земляробу — знаўцу ўсіх тонкасцей і нюансаў. Праца земляроба, безумоўна, адна з самых старажытных і найбольш паважаных. Сярод тых, хто кожны дзень працуе на зямлі, і жыхар Нясвіжчыны — Сяргей Міхайлавіч Пражэнік, старшы камбайнер
ЗАТ “Агракамбінат Нясвіжскі”.
Нарадзіўся Сяргей Міхайлавіч у вёсцы Новыя Навасёлкі, тут жа прайшло яго свавольнае і вясёлае дзяцінства. З ранняга ўзросту яму добра знаёма праца на зямлі: у калгасе працаваў яго бацька. Дарэчы, быў ён таксама камбайнерам.
— Я заўсёды з радасцю ўспамінаю тую пару, — усміхаецца С.М. Пражэнік. — Дзівосны перыяд жыцця — дзяцінства. Табе ўсё цікава, і такая свабода, воля. Я, помню, любіў падчас жніва прыбягаць на палетак, каб паглядзець, як тата працуе. А ён мяне тады і ў кабіну камбайна браў. Калі падрос, то стаў паўнацэнна дапамагаць, некалькі гадоў нават працаваў разам з ім, быў памочнікам.
Ляцелі шчаслівыя гады дзяцінства, паўсядзённыя клопаты, мары і фантазіі. Калісьці ён хацеў стаць міліцыянерам — вельмі разпаўсюджанае, дарэчы, сярод хлопчыкаў жаданне. Але насамрэч яго цікавіла тэхніка — трактары, машыны. Як і многія падлеткі, ён любіў назіраць за тым, як дарослыя мужчыны рамантавалі сельскагаспадарчую тэхніку, уласныя аўтамабілі. Час ішоў, С.М. Пражэнік скончыў Навасёлкаўскую школу. І пытання аб выбары прафесіі нават не ўзнікала: ужо даўно ён вырашыў, што застанецца тут, у Навасёлках, будзе працаваць на роднай зямлі. Па праў-дзе сказаць, смелае рашэнне, бо, як паказвае сучаснае жыццё, моладзь імкнецца ў горад. Ужо надта прывабным падаецца іншае жыццё.
— Ніколі і ні разу не пашкадаваў наконт выбару прафесіі, — дзеліцца Сяргей Пражэнік, — не цягне мяне ў горад, вось не хочацца і ўсё. Тут прастора, зусім іншае жыццё, усе ведаюць адзін аднаго. Здаецца, і лю- дзі ў вёсцы іншыя, жывуць другімі паняццямі. Усё проста і зразумела. Калі б я не быў земляробам… Нават не магу ўявіць сябе ў іншай прафесіі. Я ўпэўнены, што займаю сваё месца, мне добра тут, я ўпэўнены, што мая праца карысная, вельмі неабходная.
Сяргей Міхайлавіч сярод лепшых у сваёй гаспадарцы. Кіраўніцтва задаволена яго працай: такому адказнаму і сур’ёзнаму чалавеку не страшна і новую тэхніку даверыць. Наш герой прызнаецца, што і заработнай платай яго не крыўдзяць. Увогуле, С.М. Пражэнік — чалавек вельмі сціплы, не прывыкшы да надзвычайнай увагі. А дарэчы, яму ёсць чым ганарыцца: менавіта яго экіпаж намалаціў першую ў раёне тысячу тон збожжа.
— Ведаеце, мне безумоўна прыемна, што я сярод лепшых. Але, паверце, за ўзнагародамі я не ганюся. Я працую так, як мяне вучылі бацькі. Работа мне цяжкай не падаецца, бо я люблю тое, чым займаюся: мне лёгка на зямлі, на прасторы. З новай сельскагаспадарчай тэхнікай і ўвогуле стала значна прасцей. Але ўсё ж ад людзей многае залежыць, ад іх настрою. Жніво не лепшы час, каб расслабляцца. Паспець трэба, пакуль надвор’е спрыяе. У сельскай гаспадарцы многа фактараў трэба ўлічваць.
Лета для многіх — доўгачаканая пара адпачынку. А для Сяргея Міхайлавіча наадварот, час самай гарачай працы. Яго праца пачынаецца з узыходам сонца і заканчваецца, калі ўжо сцямнее. Дарэчы, для нашага героя гэтае жніво ужо 24-е па ліку.
— Я думаю, што мая прафесія — адна з важнейшых, — разважае С.М. Пражэнік. — Можа не ўсе задумваюцца аб гэтым, але менавіта працаўнікі сельскай гаспадаркі стаяць каля вытокаў амаль усяго неабходнага людзям. Хлеб, бульба перад тым, як папалі на паліцу гарадскога магазіна, былі вырашчаны менавіта намі, сельскімі жыхарамі. Бу- тэлька малака на вашым стале — гэта таксама вынік працы многіх людзей, простых і шчырых, якія добра ведаюць, як выгадаваць карову, чым яе карміць і як падаіць.Усё пачынаецца тут, у вёсцы, пачынаецца са штодзённай працы, клопатаў і радасці, калі яна прыносіць добрыя вынікі.
“Не хлебам адзіным жывём”, — кажуць людзі. Сапраўды, не толькі ім, але як многа змяшчаецца ў залацістым бохане: поле, сонца, бясконцы блакіт, плённая праца хлебароба і залатыя зярняты ў яго працавітых руках — сапраўдны падарунак роднай зямлі, неацэнны скарб нашых продкаў…
Ірына Ефішова.
