Софья ЛЮБАНЕЦ Адным з дэлегатаў ўрачыстай цырымоніі ўшаноўвання пераможцаў спаборніцтва за дасягненне лепшых паказчыкаў у развіцці аграпрамысловага комплексу Мінскай вобласці, што 9 снежня прайшла ў Стоўбцах, была аператар птушкафермы СВК “Агракамбінат “Сноў” Іна Жданюк.
Як расказала сама Іна Віктараўна, яна — мясцовы чалавек, які ўсё жыццё прысвяціў рабоце на роднай зямлі. Нарадзілася і вырасла ў Церасполлі, што непадалёк ад Снова, якраз там, дзе і знаходзіцца птушкаферма. На ёй працавалі і бацькі гераіні гэтага матэрыялу: маці — птушніцай, а бацька — слесарам, таму і яна вырашыла не шукаць шчасця ўдалечыні. І заканчэнне пасля школы гандлёвага вучылішча не зменшыла яе цягу да родных мясцін: паспрабаваўшы сябе ў гандлі, яна вярнулася на звыклую сцяжыну, стаўшы прадаўжальніцай сямейнай дынастыі. І вось ужо 33 гады працуе на адным і тым жа месцы, даглядаючы пярнатых выхаванцаў. Першыя пяць-сем гадоў працавала начной птушніцай, затым стала дзённай і застаецца ёю па сённяшні дзень.
Цікава, што птушкаферма стала для маёй суразмоўцы не толькі любімым месцам працы, але і месцам, дзе яна пазнаёмілася са сваім будучым мужам. Ён працаваў тут слесарам, затым — электрыкам і таксама застаецца верным аднойчы абранай рабоце.
Зараз Іна Віктараўна адказвае за два будынкі птушкафермы, у кожным з якіх — каля некалькіх дзясяткаў тысяч бройлераў. Працаваць трэба з васьмі раніцы да трох дня без абеда, адзін выхадны ў тыдзень па гібкім графіку, аднак такі рэжым работы маю суразмоўцу задавальняе: даўно прывыкла, ўсе рабочыя працэсы адладжаны да хвіліны. Нездарма птушкагадоўля, як вядома, — самы высокатэхналагічны напрамак жывёлагадоўлі.
Мая суразмоўца раздае сваім гадаванкам не толькі корм, але і неабходныя лякарствы і вітаміны, сочыць за напорам вады ў паілках, за парадкам у памяшканні, за узроўнем тэмпературы, за захавальнасцю пагалоўя, у выпадку неабходнасці выбракоўвае нестандарт. Калі выяўляюцца якія-небудзь непаладкі ў рабоце абсталявання — выклікае спецыялістаў.
Работа птушкавода не лёгкая, але сёння большая частка працэсаў аўтаматызаваная, што спрашчае працу. Тэмпература ў памяшканні, вентыляцыя, рух паветра — усё гэта задаецца камп’ютарам, аднак чалавек павінен сачыць за ўсім гэтым, каб своечасова заўважыць збой у сістэме, калі ён здараецца, і ліквідаваць праблему.
— Самыя маленькія птушаняты любяць цяпло — 33-34 градусы, — з веданнем справы расказвае Іна Віктараўна. — А чым больш яны вырастаюць, тым больш паніжаецца тэмпература: дарослыя птушкі знаходзяцца ў тэмпературы, нармальнай і для чалавека — 19-20 градусаў.
Вось так незаўважна ў клопатах пра пярнатых гадаванцаў і праляцела больш за трыццаць гадоў. Але гераіня гэтага аповеду не шкадуе аб гэтым, бо любіць сваю працу і разумее, якую карысць яна прыносіць людзям.
А дома яе чакаюць муж і сын-школьнік, што яшчэ не вырашыў, кім быць, які прафесійны выбар зрабіць. Аднак сваёй працавітай мамай ён ужо дакладна можа ганарыцца.
Соф’я ЛЮБАНЕЦ.
