Нясвіжскія навіны У 1976-м годзе Залатую Зорку Героя Сацыялістычнай Працы ўручылі аператару па вырошчванні парасят калгаса імя Калініна (пазней СВК “Агракамбінат Сноў”)
Алене Андрэеўне Сцепановіч.
Алена нарадзілася ў вёсцы Малаеды ў звычайнай сялянскай сям’і. Бацька, Андрэй Паўлавіч Зянькевіч, працаваў у калгасе конюхам. Маці, Вольга Міхайлаўна, — у паляводстве. У іх дачка вучылася сумленным адносінам да працы і жыцця ўвогуле. Ведала: трэба старацца, не ленавацца, бо само па сабе нічога не прыйдзе. Родная вёска — небагатая, зямля радзіла слаба. Алена любіла сваю зямлю, любіла размернае вясковае жыццё. Пасля заканчэння сямігодкі пайшла ў калгас і засталася там працаваць, а сярэднюю адукацыю атрымала ў вячэрняй школе. І вось 14-гадовае дзяўчо нароўні з дарослымі ўручную сеяла, палола, убірала “дзялкі” буракоў, рвала лён, жала сярпом жыта, вязала снапы за жняяркай…
Старэйшая сястра Алены, Яўгенія, выйшла замуж у недалёкую вёску Горны Сноў. Прыязджала праведаць родных і расказвала, як добра ў іх жыць. І Зянькевічы перабудаваліся ў Горны Сноў. Там Алена працягвала працаваць у паляводстве. Восенню 1959 года яе папрасілі падмяніць свінарку, што захварэла. Папрацаваўшы часова, засталася на свінаферме пастаянна. Ёй падабалася даглядаць маленькіх парасятак. Работы на ферме было шмат, усё выконвалася ўручную. Працоўны дзень доўжыўся з палавіны пятай раніцы да дзевяці гадзін вечара. Жанчыны самі кожны дзень чысцілі клеткі. Гной вывозілі на тачках, транспарцёры з’явіліся пазней. З вуліцы насілі салому і падсцілалі свіней. Муку мяшкамі таксама на сабе цягалі. З кароўніка прыносілі цёплае малако для маленькіх парасят. На кармакухні гарачую кашу выбіралі з бочак, студзілі…
Алена Андрэеўна даглядала 42 свінаматкі, потым іх стала 56. Асабліва цяжка даводзілася ў час апаросаў. Адысці са свінарніка было немагчыма. Абеды прыносіў муж Анастас Васільевіч, які тут жа працаваў цесляром.
Дома за гаспадыню заставалася свякроў. Яна ж дапамагала гадаваць ім дачушку Аксану. Калі аддалі дзяўчынку ў садок, муж і вазіў яе туды, і забіраў. А ў Алены Андрэеўны вечарам пачыналася новая змена — па хатняй гаспадарцы.
За год Алена Сцепановіч атрымлівала, гадавала і перадавала на дарошчванне 1500 і болей парасят. На той час гэта быў вельмі значны паказчык. Яе пачалі ставіць у прыклад, да яе накіроўвалі вучыцца маладых.
За высокія дасягненні Алену Андрэеўну ўзнагародзілі двума ордэнамі Леніна, ордэнам Кастрычніцкай Рэвалюцыі.
У 1976 годзе прысвоілі званне Героя Сацыялістычнай Працы. У 1980-м выбралі дэпутатам ХХХ з’езда КПБ. Яна некалькі разоў была ўдзельнікам ВДНГ у Маскве. Там узнагародзілі двума залатымі і бронзавым медалямі, аўтамабілем “Масквіч”. Яна — ганаровы грамадзянін горада Нясвіжа.
Камуніста Алену Сцепановіч выбралі членам бюро Нясвіжскага райкама партыі. Слова “патрыятызм”
з’яўлялася для яе не прыгожым лозунгам, такім стала ўсё яе жыццё. Трыццаць чатыры гады адпрацавала наша гераіня на свінаферме. Радавалася, што там правялі рэканструкцыю, больш механізавалі пра- цэсы, стала намного лягчэй. Свінаркі заняліся непасрэдна сваёй справай — доглядам жывёлы. Пра ўсё гэта Алена Андрэеўна расказвала вучням Сноўскай сярэдняй школы, на сустрэчы з якімі хадзіла з задавальненнем. А калі з сярэдзіны 1980-х
гадоў у агракамбінаце напярэдадні 8 Сакавіка пачалі праводзіць штогадовы баскетбольны турнір на прыз Героя Сацыялістычнай Працы А.А. Сцепановіч, яна прысутнічала на гульнях, уручала ўзнагароду пераможцам.
“Перад такімі, як Андрэеўна, я галаву схіляю ў вялікай пашане”, — гаварыў старшыня СВК “Агракамбінат Сноў” у 1988—2004 гг. Міхаіл Карчміт.
Надзвычай працавітая і добрая, сціплая і памяркоўная, з крыштальна чыстай душой. Гатовая заўсёды дапамагчы, падказаць іншым. Вось такой яна была.
Разам з тым, Алена Андрэеўна заўсёды з цеплынёй успамінала пра сваю настаўніцу на свінаферме, самую вопытную работніцу Станіславу Драчан. Тая ўсю душу ўкладвала ў даручаную справу, жанчыну паважалі ў калектыве. Станіслава Іосіфаўна была ўзнагароджана ордэнамі Леніна і Працоўнага Чырвонага Сцяга. Ёй дзякавала гераіня гэтага аповеду за навуку, дапамогу, проста за чалавечыя адносіны. З цеплынёй Алена Андрэеўна гаварыла і пра іншых таварышак па працы, з якімі разам несла нялёгкую ношу: Алу Мацкевіч, Соф’ю Жаўняровіч, Раісу Шумейку, Зінаіду Авер, сясцёр На- дзею і Вольгу Драчан.
Сваю любоў да роднай беларускай зямлі перадала дачцэ Аксане, унукам Таццяне і Сяргею. Яны працуюць у агракамбінаце. Дачка і ўнучка — на мясаперапрацоўчай вытворчасці, унук стаў інжынерам-механікам. У іх ужо свае дзеці. Ёсць каму працягваць добрыя справы знакамітай бабулі, захоўваць памяць пра яе.
