Нясвіжскія навіны Ёсць людзі, для якіх музыка — цэнтр увагі і крыніца душэўнага запалу. Яна пранікае ў кожны аспект жыцця захопленага ёю чалавека, нягледзячы на тое, будзе гэта яго праца, адносіны ці проста час, праведзены з сабой. Бо музыка — самы шчыры і глыбокі спосаб стасункаў са светам. Такімі людзьмі з’яўляюцца і муж і жонка Тамара і Уладзімір Прыгун. Як рэзюмавала Тамара Міхайлаўна, “мы добра разумеем адзін аднаго, таму што абодва — “фанатыкі” музыкі”. Няхай фраза і мае адценне гумару, але на справе музыка не перастае гучаць у іх доме з тых самых часоў, як Уладзімір Уладзіміравіч упершыню ўбачыў сваю будучую жонку за раялем і пачуў яе меладычны спеў. І вось ужо 30 гадоў яны захоўваюць гармонію сумеснага гучання.
— Мы часта спяваем разам, — расказвае Тамара Міхайлаўна. — Дзякуючы гэтаму мы быццам становімся адным цэлым. Музыка вучыць чуць адзін аднаго, аб’ядноўваючы на больш тонкім узроўні. І мы без гэтага не можам. Калі б да нас ні прыйшлі госці, у нас заўжды гучыць музыка.
Такая любоў да меладычнага гучання, падобна, спадчынная. Бацька Тамары Міхайлаўны, Міхаіл Канстанцінавіч Гурын, доўгія гады выкладаў ігру на баяне юным музыкантам у Нясвіжы, акампанаваў ансамблю “Ліра” Нясвіжскай ЦРБ. Па яго слядах пайшла і дачка, скончыўшы Мінскае музычнае вучылішча імя Глінкі і Беларускую дзяржаўную кансерваторыю імя А.У. Луначарскага па тым жа класе.
— Баян лічыцца мужчынскім інструментам, але мне падабалася на ім музіцыраваць, — адзначыла Тамара Міхайлаўна.
З цягам часу яна стала больш увагі надаваць ігры на фартэпіяна. І, працуючы ў музычнай школе №10 г. Мінска, часта акампаніравала як піяніст.
У 2001 годзе сям’я Прыгун пераехала ў Нясвіж, удыхнуўшы жыццё ў многія творчыя калектывы горада
Прыйшоўшы на работу настаўнікам музыкі па класе баяна і акардэона ў музычную школу, дзе раней працаваў бацька, Тамара Міхайлаўна сабрала некалькі калектываў: два дзіцячыя — “Пралесачка” і “Непаседы” — і адзін педагагічны — “Гармонія”.
А праз год ужо ставіла галасы медыцынскім работнікам, якія спяваюць у народным ансамблі “Ліра”. Тут таксама прасочваецца традыцыя сямейнай дынастыі — бацька маёй суразмоўцы, Міхаіл Канстанцінавіч, быў акампаніятарам хору медработнікаў, калі ім кіраваў Валерый Цыганкоў.
— У той час галоўным урачом бальніцы быў Валерый Рудкоўскі. Ён падтрымліваў сваіх падначаленых у іх творчых пачынаннях. Так што шасцідзесяці людзям, якія спявалі ў ансамблі, было камфортна сумяшчаць працу і захапленне. На жаль, калі здароўе Валерыя Цыганкова стала пагаршацца, гэта адбілася і на калектыве. Так што на момант майго вяртання ў Нясвіж трэба было ўсё ўзнаўляць.
Ведаючы, што Тамара Міхайлаўна ўмее працаваць з людзьмі і дасягаць вынікаў, тагачасны загадчык аддзела культуры райвыканкама Леаніда Віхрава прапанавала ўзяць пад сваё крыло яшчэ адзін калектыў — народны ансамбль “Вяночак”. І больш за 10 гадоў Тамара Прыгун займалася яшчэ і з артыстамі са Снова, стварыўшы акрамя “Вяночка” яшчэ два ансамблі — вакальны “Акцэнт” і інструментальны “Блюз”.
Складана ўявіць, як Тамара Міхайлаўна ўсё паспявала, калі б не безумоўная падтрымка мужа. Таксама маючы музычную адукацыю, але па класе трубы (Ула-дзімір Уладзіміравіч таксама скончыў Мінскае музычнае вучылішча імя Глінкі), ён шануе тое, як шмат сіл і душы ўкладвае ў справу яго жонка. Хоць часам і нагадвае, што адпачынак таксама важны.
Цяпер мая суразмоўца працуе ў раённым цэнтры культуры і кіруе двума ансамблямі — народным ансамблем песні “Ліра” і ансамблем песні і танца “Элегія”.
— Я вельмі люблю сваю работу. Калі чую галасы, ужо ўяўляю, як яны могуць загучаць разам. Падабаецца і тое, што я прывіваю лю- дзям, якія спяваюць на аматарскім узроўні, крышачку прафесіяналізму. У ансамблі прыходзяць людзі з розным узроўнем падрыхтоўкі, ёсць тыя, хто да гэтага ніколі не спяваў на публіцы і з кім трэба шмат, вельмі шмат працаваць. Галоўнае — гэта кропелька музычнага слыху і жаданне спяваць. Прычым спяваць — гэта ж не стаяць дрэўцам на сцэне. Трэба выконваць так, каб даносіць сэнс твора, перадаць адценні пачуццяў. Сум, жвавасць, трывога або натхненне — усе гэтыя перажыванні трэба ўмець данесці да слухача.
Уладзімір Прыгун падзяляе імкненне жонкі рабіць усё якасна:
— Што б ты ні рабіў, трэба рабіць гэта добра. Асабліва важна, каб такога падыходу прытрымліваліся настаўнікі, педагогі і ўсе тыя, хто навучае іншых. Калі я паступаў у музычнае вучылішча, конкурс быў 20 — 25 чалавек на месца. А ўсё таму, што педагогі вельмі сур’ёзна займаліся са сваімі вучнямі і выпускалі вартых музыкаў. Хочацца, каб і сёння людзі ўкладвалі ў справу сябе без астатку.
На пытанне аб тым, чаму музыка важная, героі майго нарысу адказалі проста: музыка нясе ў сабе дабро. Але для таго, каб ім напоўніцца, трэба яе разумець і любіць. Больш за тое, яна захоплівае, надае высакароднасць, напаўняе душу любоўю.
— І самае галоўнае — ад музыкі хочацца жыць, — падкрэсліла Тамара Прыгун. — Уявіце, што вакол цішыня, ні гуку музыкі… Гэта, напэўна, і ёсць пекла. Мы з Вало-дзяй спяваем у адной песні: “Хай квітнее мой край, мая Белая Русь, І блакітным над ёй будзе неба. Я радзімай сваёй заўжды ганарусь, І другой мне радзімы не трэба”. Так і музыка — без яе, як і без радзімы, няма жыцця.
Неаніла ЛЮБАНЕЦ.
