Софья ЛЮБАНЕЦ У нядзелю — дзень работнікаў культуры
Ці лёгка быць работнікам культуры? Гэта штодзённае свята ці штодзённая цяжкая праца? Як і чым жывуць прафесіяналы культурнай галіны Нясвіжчыны, якія задачы ставяць перад сабой? На гэтыя і іншыя пытанні нам адказала дырэктар Нясвіжскага раённага цэнтра культуры Ганна Віннічак.
— Ганна Дзмітрыеўна, раскажыце, калі ласка, як Вы ішлі да пасады кіраўніка раённага цэнтра культуры, з чаго пачыналі?
— Мой шлях да сённяшняга месца працы пачаўся з сельскай установы культуры — Грыцкевіцкага СДК, куды я прыйшла маладым спецыялістам пасля заканчэння Мінскага культурна-асветніцкага вучылішча (цяпер — Мінскі дзяржаўны каледж мастацтваў) па спецыяльнасці “народныя інструменты”. Стварыла ансамбль народных інструментаў у гэтым клубе, пасля ў нас з’явіўся вакальна-інструментальны ансамбль, з якім мы ездзілі па раёне. Усё гэта было вельмі цікава, але мне хацелася працаваць у Высокай Ліпе, дзе быў вельмі вядомы на той час дом культуры. І так яно і здарылася — тагачасны начальнік аддзела культуры Мікалай Сялецкі перавёў мяне ў Ліпскі СДК. Там у мяне з’явілася сям’я, нарадзіўся сын. З адпачынку па доглядзе дзіцяці выйшла на працу ўжо ў Нясвіжскі РДК. Ліпскі сельскі дом культуры ўспамінаю да гэтага часу з асаблівай цеплынёй — люблю гэтую ўстанову і людзей, з якімі працавала — колькі цікавых мерапрыемстваў мы з імі правялі!
У гэты час паступіла на завочнае аддзяленне ва ўніверсітэт культуры на сацыякультурную дзейнасць, але з-за таго, што не было на каго пакідаць дзіця, адмовілася ад вучобы ў ім. Калі сын падрос, зноў паступіла ў ВНУ, але ўжо ў іншую: Мінскі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт, які даваў спецыяльнасць “выкладчык сусветнай мастацкай культуры”, што дазваляе працаваць і ў культуры, і ў адукацыі, і нават у музеях.
У раённым цэнтры культуры я стала метадыстам метадычнага аддзела, дзе займалася народнай творчасцю. У мяне заўсёды была цяга да народных песень і танцаў, асабліва падабаліся народныя святы, дзе шмат людзей, шмат зносін, дзе адкрываюцца традыцыі і абрады, пра якія раней ты не ведаў.
Потым Леаніда Мікалаеўна Віхрова прапанавала мне сумясціць працу метадыста з працай у аўтаклубе — клубе на колах, які выязджаў у аддаленыя вёскі раёна, дзе не было сваіх устаноў культуры.
Дзякуючы гэтаму я скалясіла ўвесь наш раён і цяпер ведаю, як праехаць да любой вёскі па самым аптымальным маршруце. У кожнай з іх засталася часцінка душы нашых артыстаў, якія дарылі яскравыя ўражанні людзям, што не былі распешчаны частымі святамі.
Пасля некалькіх гадоў работы метадыстам я стала мастацкім кіраўніком раённага цэнтра культуры. І працавала на гэтай пасадзе да 2018 года. Скажу адразу, што мары быць кіраўніком у мяне ніколі не было. Я проста вельмі любіла сваю работу і старалася зрабіць яе як можна лепш. Прапанова ўзначаліць РЦК была нечаканай, але, падумаўшы, я вырашыла яе прыняць, каб апраўдаць давер кіраўніцтва раёна і паспрабаваць свае сілы на больш шырокім полі.
— Адкуль ідуць карані Вашага захаплення мастацкай творчасцю?
— Я родам з нашага раёна, пасля 8 класаў Астроўскай СШ паступіла ў каледж мастац- тваў. Мае бацькі вельмі любілі культуру. І ў маім жаданні звязаць з ёй сваё жыццё мяне падтрымалі і падтрымліваюць усе родныя. Нас у бацькоў было чацвёра, я — самая малодшая. Зараз, на жаль, нас засталося трое. Тата вельмі любіў танцаваць, мама цудоўна спявала. І зараз, калі даводзіцца бываць у Астроўках, вельмі грэе душу, калі бачыш, што цябе пазнаюць, з радасцю вітаюцца і хочуць пачуць тваё меркаванне пра тое, як справіліся з той ці іншай задачай мясцовыя артысты. Родныя мясціны — гэта тыя самыя карані, якія сілкуюць нас усё жыццё, а павага землякоў — самая дарагая ўзнагарода.
— Што Вы лічыце самым складаным у працы работніка культуры?
— Усім вядома, што мы закліканы ствараць для людзей свята. Але ж мы таксама жывыя людзі, і бываюць абставіны, калі рабіць гэта неймаверна цяжка. Бывала, трэба на плошчы ў навагоднюю ноч забаўляць публіку да пяці раніцы, а дома — хворае дзіця. Калі сябе кепска адчувалі бацькі, а я не магла быць з імі побач столькі, сколькі хацелася б — гэта таксама вельмі цяжка, але работу не адменіш. Пераадольванне такіх абставін, напэўна, і ёсць самы складаны бок нашай работы.
— Сапраўды, каб быць артыстам, часам патрэбны не толькі талент, але і немалая сіла духа. Думаецца, што людзям з такой сілай падуладны вялікія задачы, ці не так?
— Безумоўна, перад намі пастаўлена высокая планка кіраўніцтвам і вобласці, і раёна. Мы пастаянна адчуваем увагу да сябе і падтрымку на самым высокім узроўні. Нельга не старацца ў адказ на гэта. На сённяшні дзень у нас дзве новыя машыны. Пастаянна папаўняецца тэхнічна-матэрыяльная база і база музычных інструментаў. Сёння мы карыстаемся сцэнічным комплексам, якому зайздросцяць многія іншыя дамы культуры. Зараз праходзяць закупкі па новым светлавым абсталяванні, па гукаўзмацненні. Умацоўваецца і матэрыяльная база ва ўстановах культуры па ўсім раёне. Напрыклад, за адну толькі добра зробленую канцэртную праграму мы атрымалі сертыфікат на 25 тысяч рублёў, за якія пашылі выдатныя касцюмы для новага мужчынскага вакальнага калектыву “Квінт”, некалькі новых гістарычных касцюмаў радзівілаўскай эпохі і гэта не мяжа нашым матэрыяльным навінкам. А цудоўны рамонт залы на другім паверсе, зроблены пад асабістым кантролем старшыні райвыканкама Аляксандра Ломскага! Гэта ж проста казка.
Адным з доказаў таго, што падтрымка раённай улады не прападае дарма, паслужыць той факт, што маштабны канцэртны нумар, які мы ў мінулым годзе прадставілі на фестывалі “Напеў зямлі маёй”, быў выбраны для адкрыцця святочнага мерапрыемства, прысвечанага 85-годдзю Мінскай вобласці.
Далёка за межамі нашага раёна вядомы і творчыя калектывы нашай Нясвіжчыны. 18 з іх маюць званні народных і ўзорных. Яны заўсёды спяваюць ужывую, старанна развуч- ваюць свае партыі і заслугоўваюць самага добрага слова.
У нас шмат планаў на будучыню, але пакуль агучу толькі самы бліжэйшы — у нашай новай Белай зале мы плануем запусціць праект вечароў адпачынку з духавым аркестрам.
— Чым ці кім ганарыцца сёння Нясвіжскі раённы цэнтр культуры?
— Вядома, найперш сваімі людзьмі. Яны сапраўдныя энтузіясты і прафесіяналы, адданыя сваёй справе. Больш за ўсё радуе, што побач з дасведчанымі работнікамі, як, напрыклад, Таццяна Казлова, Ігар Гарбачоў, Кацярына Лабаза, Вольга Александровіч і Юлія Івашка, што працуюць у нас ужо шмат гадоў, з’яўляецца і таленавітая, адораная моладзь, якая ўносіць у дзейнасць цэнтра свой юнацкі запал і новы, свежы струмень натхнення. Гэта, напрыклад, Кацярына Шустал, Таццяна Мароз, Дзмітрый Дэмух, Валерый Чучман. У 2018 годзе, калі мяне прызначылі дырэктарам, да нас прыйшоў Кірыл Марыніч. Дзякуючы яму ў нас з’явіўся духавы аркестр, пра які я марыла ўжо даўно. Спачатку музыкантаў у яго сабралася шмат, але праз некаторы час засталіся толькі самыя адданыя гэтай справе 12 чалавек, якія цяпер могуць упрыгожыць сваім выкананнем любое мерапрыемства, любы канцэрт.
Асаблівы гонар нашага цэнтра культуры і ўсяго раёна — заслужаны аматарскі калектыў тэатр імя Уршулі Радзівіл. Дзякуючы яму мы распачалі новы праект, які паспелі палюбіць нашы гледачы, — “Вяртанне да тэатральных вытокаў”. Каб ён стаў больш маштабным, запрасілі яшчэ аднаго рэжысёра — Арцёма Пінчука, які разам з добра вядомым ужо нашым гледачам Яўгенам Валабоевым заваяваў шчырую любоў публікі.
Акрамя тых, каго гледачы бачаць непасрэдна на сцэне, асобных добрых слоў заслугоўваюць і спецыялісты па тэхнічным афармленні канцэртаў, спектаклей і святочных мерапрыемстваў. Напрыклад, “гаспадар” святла і гуку Аляксандр Долмат — сапраўдная знаходка для нашай установы. Ён лепш за ўсіх разбярэцца і ў закупцы, ў і рамонце абсталявання, арганізуе яго работу так, каб артысты працавалі ў найлепшых умовах. І пакуль гледачы адпачываюць і захапляюцца тым, што адбываецца на сцэне, Аляксандр працуе за пультам у канцы залы.
— Як вядома, творчыя асобы вельмі ранімыя. Як гэта — кіраваць такімі людзьмі?
— Сапраўды, нюансы ёсць. Але магу сказаць, што ў кожным нашым работніку я бачу асобу, чалавека ў першую чаргу. І калі трэба ўвайсці ў чыюсьці сітуацыю, выслухоўваю і ўваходжу, бо людзей трэба слухаць. Вядома, і патрабаваць трэба, без гэтага не будзе выніку, але, паўтаруся, людзей трэба слухаць і трэба іх чуць. І я спадзяюся, што мае калегі, якія сапраўды ўсёй душой аддадзены сваёй справе, ведаюць, што я іх вельмі паважаю і цаню. Нават вітаюся з імі так: “Прывітанне, зоркі! Як сёння ў вас справы?” І гэта не жарт і не перабольшванне, бо я сапраўды лічу нашых артыстаў зоркамі ў сваёй творчасці, у кожнай з якіх — сваё ззянне і свой колер. І разам яны на самай справе ствараюць суквецце талентаў Нясвіжчыны.
— Што напярэдадні прафесійнага свята вы хацелі б пажадаць сваім калегам?
Па-першае, каб яны не пераставалі любіць сваю прафесію, захапляцца творчасцю і людзьмі, для якіх працуюць. Улічваючы наш напружаны графік і работу, часам, і без выхадных, гэта вельмі важна, бо толькі любоў да сваёй справы можа дапамагчы пераадольваць яе цяжкасці. Яшчэ хачу пажадаць, каб усе мы падтрымлівалі адзін аднаго, каб з радасцю ішлі на работу і з лёгкім сэрцам вярталіся дамоў, каб нас ніколі не пакідала творчае натхненне.
І абавязкова — каб мы ўсе былі здаровыя і жылі ў міры і спакоі, тады ўсе нашы планы ажыццявяцца, а глядзельныя залы ва ўстановах культуры будуць поўныя.
Дзякуй вялікі за цікавую гутарку і няхай менавіта так усё і будзе. Са святам!
Гутарыла соф’я ЛЮБАНЕЦ.
