Нясвіжскія навіны — Я — сялянскі сын, — так гаворыць пра сябе несвіжанін Міхаіл Пілішчык, якога многія ў нашым горадзе памятаюць як дырэктара ПМК-23, які ўзначальваў гэту арганізацыю 22 гады — з 1980 па 2002 год. А пачаўся яго шлях да гэтай пасады з Брэстчыны, дзе ён нарадзіўся і вырас, дзе скончыў Гутаўскую сярэднюю школу Драгічынскага раёна і Пінскі гідрамеліяратыўны тэхнікум.
Маці Міхаіла Міхайлавіча працавала ў жывёлагадоўлі, а бацька загінуў ўжо пад канец Вялікай Айчыннай вайны на тэрыторыі Германіі, што засталося ў яго душы незагойнай ранай.
— Мама адна выгадавала мяне, — расказвае мой суразмоўца, — і я назаўсёды застаўся ёй ўдзячны за тое, што яна зрабіла ўсё, каб я мог вучыцца. Прафесія меліяратара тады была адной з самых прэстыжных, і мне, як вясковаму чалавеку, работа па паляпшэнні і добраўпарадкаванні роднай зямлі падалася вельмі прывабнай, дастойнай сапраўднага мужчыны.
— Калі я пасля тэхнікума пачаў працаваць, — узгадвае Міхаіл Міхайлавіч, — ураджайнасць у Іванаўскім раёне была 12-13 цэнтнераў з гектара, таму што вясной на тыя землі доўга не магла зайсці тэхніка, а пасля меліярацыі гэты паказчык стаў ужо 22 — 25 цэнтнераў, што заўважна больш. Затым ён яшчэ больш павялічыўся. Што і казаць, прыемна ўсведамляць, што ў гэтым ёсць і твой уклад.
Шмат гадоў мой суразмоўца адпрацаваў на радзіме, у Іванаўскім раёне, дырэктарам будаўніча-мантажнага упраўлення, якое займалася і меліярацыяй. Таму, калі ў галаўным прадпрыемстве яму прапанавалі перавесціся ў Нясвіж дырэктарам ПМК-23, ён адразу папытаўся, якім калектывам яму прыйдзецца кіраваць, і даведаўшыся, што колькасць работнікаў ПМК у два разы меншая, чым у Іванаве, падумаў, што ўсё павінна атрымацца. Прыняў прапанову, і сапраўды ўсё атрымалася.
Ідэю пераезду ў новую мясцо- васць падтрымала і жонка Людміла Рыгораўна, за што герой гэтага аповеду ёй вельмі ўдзячны.
— Адразу трохі занепакоіўся, — узгадаў Міхаіл Міхайлавіч у нашай гутарцы. — Яна ж была гара- джанка, карэнная жыхарка Іванава. Пазнаёміліся мы з ёю некалі на рабоце і ўсё жыццё працавалі ў адной арганізацыі (толькі яна — бухгалтарам). Аднак да ідэі пераезду яна аднеслася добра, падтрымала мяне, і так мы з двума сынамі, якім было тады дзесяць і пяць гадоў, апынуліся ў Нясвіжы.
Пачаліся працоўныя будні на нясвіжскай зямлі, падчас якіх старанна праводзіўся комплекс арганізацыйна-гаспадарчых і тэхнічных мерапрыемстваў па паляпшэнні гідралагічных, глебавых і агракліматычных умоў нашага раёна з мэтай павышэння эфектыўнасці выкарыстання зямельных і водных рэсурсаў для атрымання высокіх і ўстойлівых ураджаяў сельскагаспадарчых культур.
На пытанне, якія аб’екты падчас працы ў Нясвіжы найбольш запомніліся, Міхаіл Міхайлавіч адказаў, што кожны з іх быў па-свойму важны і дастойны ўвагі, але ўсё ж такі выдзеліў такія работы, як меліярацыя поймы ракі Уша на землях СВК “Агракамбінат Сноў”, ААТ “17 верасня” і “Новае жыццё”, падрыхтоўка плошчаў пад будаўніцтва жывёлагадоўчага комплексу ў вёсцы Дубейкі ЗАТ “1 Мая” і добраўпарадкаванне земляў для вырошчвання збожжа для мясцовага камбікормавага завода. Асобна ўзгадаў будаўніцтва цяплічнага комплексу ў ЗАТ “Нясвіжскі” ў Навасёлках, дзе яго арганізацыя пабудавала арашальную ўстаноўку.
— Бывала, кіраўнікі гаспадарак асабіста прасілі разабрацца з тым ці іншым участкам, — расказвае вопытны меліяратар. — Помню, як па просьбе тагачаснага старшыні “Новага жыцця” Міхаіла Васільевіча Саленіка мы асушалі забалочаны ўчастак каля Аношак. Якая потым там расла кукуруза!
А яшчэ, як быццам гэта было ўчора, неяк выйшлі мы з машыны ра- зам з былым старшынёй “17 Верасня” Рыгорам Паўлавічам Сасноўскім на поле, дзе была пасеяна сумесь вікі і аўсу, а там — трава па пояс. Ледзь зачынілі дзверцы машыны назад. А там жа перад гэтым былі тарфянікі, дзе людзі капалі торф — ямы, хмызняк… невясёлае відові- шча. Мы ж там усё добраўпарадкавалі, загладзілі глебу, прыбралі хмызнякі, і вунь якое поле атрымалася! Рыгор Паўлавіч тады ўздыхнуў глыбока і сказаў: “Вось цяпер, Міхаіл Міхайлавіч, мне нічога не страшна. Кармавая база ёсць!”.
А ваколіцы Нясвіжа! Некалькі новых мікрараёнаў выраслі на балотах, якія мы асушылі. Усяго і не раскажаш. Цяпер здаецца, гле-дзячы на нашы акуратныя ваколіцы, што так заўсёды было. Але ж не — не заўсёды. Ва ўсё ўкладзена шмат працы нашых людзей.
Узгадваючы пра калектыў, які больш за 20 гадоў узначальваў М.М. Пілішчык, нельга не адзначыць, што ён ва ўсім стараўся быць прыкладам для сваіх падначаленых. Лепшымі якасцямі працаўніка любога ўзроўню лічыў і лічыць прыстойнасць, дысцыплінаванасць, добрасумленные стаўленне да сваіх абавязкаў. Так працаваў ён сам і такога ж патрабаваў ад іншых.
Падзяліўся і “выхаваўчым сакрэтам”, які аднойчы прымяніў да ня- дбайных работнікаў. А справа была такая.
— Пачаў я працаваць у Нясвіжы, — распавядае мой суразмоўца. — Прыходзіць першая зарплата на новым месцы і праз некалькі дзён — 22 паведамленні з міліцыі, што мае работнікі там і там дрэнна сябе паводзілі. Мы з прафкамам збіраем сход усяго калектыву і аб’яўляем, што кожны, хто трапіць у поле зроку раённага аддзела ўнутраных спраў у плане парушэння закону, хоць самага дробнага, будзе адсунуты ў чарзе на кватэру (а іх тады давалі меліяратарам бясплатна) на 20 чалавек назад. Спрацавала. Пасля гэтага такія выпадкі сталі вельмі рэдкімі.
Бывала і такое, што жонка прыходзіла да мяне і скардзілася на мужа, што ён не аддае ў сям’ю зарплату. Я тады выклікаў гэтага чалавека і праводзіў гутарку на ўласным прыкладзе: калі мяне няма на рабоце, мая жонка увогуле можа атрымаць замест мяне маю зарплату, бо я ёй давяраю і паважаю яе. А ты як сябе паводзіш? Таксама дзейнічала. Каб нечага патрабаваць ад людзей, трэба падаваць ім добры прыклад — гэта жыццёвае крэда Міхаіла Пілішчыка.
Такім жа добрым прыкладам ён імкнуўся быць і для сваіх дзяцей. Узгадваючы пра тое, як нялёгка было сумяшчаць работу з вучобай у Беларускай сельгасакадэміі ў Горках, мой суразмоўца прызнаўся:
— Не хаваю, было цяжка. Налётаешся па гэтых палях-балотах, а потым трэба за сшыткі ды падручнікі садзіцца. Вочы заплюшчваюцца. Мільгала нават думка: “А можа, кінуць ды ўсё…” А потым як падумаю — сыны вырастуць, скажуць: “Што ж ты, тата, пачаў вучыцца і кінуў, не давёў справу да канца… “ І што я ім скажу? Не, думаю, нельга здавацца. Пачаў — трэба закон- чыць. І так і зрабіў, атрымаў дыплом.
Гэтым самым зноў жа — падаў сваім дзецям належны прыклад.
І сапраўды, сыны Міхаіла Міхайлавіча і Людмілы Рыгораўны выраслі добрымі людзьмі: старэйшы, Юрый, ужо завяршыў ваенную кар’еру ў званні палкоўніка, зараз працуе ў парку высокіх тэхналогій, малодшы, Сяргей, узначальвае Капыльскі райвыканкам, да гэтага некалькі гадоў кіраваў СВК, а затым ААТ “Сейлавічы”. Зараз сэрцы дзядулі і бабулі радуюць чацвёра ўнукаў і праўнучак — добры працяг добрай сям’і —сям’і, якая і ў прамым, і ў пераносным сэнсе пакінула светлы, прыгожы след на нясвіжскай зямлі, след парадку і гаспадарчага догляду.
Соф’я ЛЮБАНЕЦ.
