Ирина ЕФИШОВА “Увесь свет — тэатр”, — пісаў Шэкспір амаль пяць стагоддзяў таму.
Гэта думка англійскага мэтра
не страчвае актуальнасці і сёння. Сапраўды, наша паўсядзённасць нагадвае тэатральныя падмосткі
і мы ў ёй — акцёры. З рознай доляй майстэрства кожны выконвае
сваю ролю, толькі сцэнарый
піша само жыццё, а яно,
як вядома, найлепшы рэжысёр.
Ёсць і тыя людзі, якія выбіраюць акцёрскае майстэрства ў якасці прафесіі, імкнуцца звязаць сваё жыццё з тэатрам. Псіхолагі выказваюць думку аб тым, што акцёрам і рэжысёрам можа быць толькі той чалавек, які ўмее бачыць рэчаіснасць па-іншаму, трапна падмячае адметныя рысы характару людзей і ўмее адлюстроўваць іх праз сваіх герояў. І гэта насамрэч цяжкая паўсядзённая праца, своеасаблівае даследаванне людзей, іх душаў, а потым — поўнае перапляценне ўласнага Я з вобразам героя на сцэне.
Анастасія Конюшка марыла стаць актрысай з самага дзяцінства.
Яе цікавіў свет мастацтва,
кінематографу і тэатру.
Нарадзілася яна ў Оршы,
там жа скончыла школу.
Дзіцячая мара не пакідала
дзяўчыну, і яна вырашыла
паступаць у Мінскі дзяржаўны каледж мастацтваў
на спецыяльнасць
“рэжысёр абрадаў і святаў”.
— Звязаць сваё жыццё з тэатрам — мая сапраўдная мара, якая здзейснілася, — гаворыць наша гераіня. — Я стала рэжысёрам, і гэта дае мне магчымасць няспынна развівацца. Для мяне гэта сапраўды цікава. Тэатр дапамагае людзям пашырыць свой светапогляд, праз вобразы на сцэне яны могуць паглядзець на жыццё з іншага пункту гледжання. Уявіце сабе, напрыклад, камедыю. Акцёры выконваюць ролі гратэскна, з яўным перабольшваннем. Гэта камічна толькі з аднаго боку. А для тых, хто ўмее крытычна думаць, рабіць адпаведныя высновы, — сапраўднае поле для роздуму. Мы дорым людзям эмоцыі, магчыма, нават тыя, якія яны стрымліваюць у паўсядзённым жыцці. Гледачы смяюцца ўголас, плачуць, радуюцца і сумуюць разам з намі. Гэта не толькі ўзбагачае духоўны свет чалавека, але і псіхалагічна разгружае яго.
Навучанне захапіла Анастасію, і пара студэнцтва праляцела як адно імгненне. Па размеркаванні яна трапіла ў Нясвіж, у Нясвіжскі раённы цэнтр культуры. Жыццё пачалося з новай старонкі, і былая студэнтка стала рэжысёрам. Горад спадабаўся Анастасіі, захапіла яе і прафесія. Значную ролю ў гэтым адыгрывае і калектыў цэнтра культуры, бо працаваць сярод аднадумцаў — вялікае шчасце для маладога спецыяліста. А. Конюшка самастойна здзейсніла дзве пастаноўкі — дзіцячыя казкі “Мія ў пошуках Дзеда Мароза” і “Тры шляхі”. Планаў і задумак наперадзе яшчэ шмат.
— Працаваць у Нясвіжы — вялікае шчасце для кожнага спецыяліста, звязанага з культурай, — зазначае Анастасія. — Горад, яго жыхары — усё гэта натхняе. Асабіста для мяне гэта цудоўны падмурак для развіцця прафесіяналізму. Мая першая самастойная пастаноўка ў раённым цэнтры культуры — навагодняя казка для дзяцей “Мія ў пошуках Дзеда Мароза”. Я сапраўды, як кажуць, з галавой пагрузілася ў яе падрыхтоўку. Усе ролі выконвалі мае калегі, работнікі цэнтра культуры, я самастойна прапісвала сцэнарый, разам мы шылі касцюмы і стваралі дэкарацыі. Для мяне гэта была яшчэ і спроба ў якасці актрысы, бо менавіта я выконвала ролю галоўнай гераіні. Мне падаецца, што ўсё атрымалася цудоўна. Маленькія гледачы і іх бацькі былі задаволены, гэта было відавочна.
Акрамя рэжысёрскай дзейнасці Анастасія кіруе дзіцячай тэатральнай студыяй з рамантычнай назвай “Пешшу да Галівуда”. Юныя акцёры займаюцца ў дзвюх узроставых групах: 8 — 10 і 11 — 13 гадоў. Педагагічная дзейнасць вельмі падабаецца маладому спецыялісту. Зараз яе студыю наведваюць 16 дзяцей, пераважна дзяўчынак. Але Анастасія Юр’еўна рада будзе ўбачыць новых маленькіх акцёраў. Наша гераіня лічыць, што заняткі ў тэатральнай студыі будуць карыснымі для многіх дзяцей, нават калі яны і не плануюць звязаць сваё жыццё з акцёрскай ці рэжысёрскай прафесіяй, таму што сучасныя дзеці вельмі загружаны вялікай колькасцю інфармацыі, з ёй цяжка справіцца нават даросламу, а вось ігра ў дзіцячым тэатры як раз і дапаможа знайсці выхад эмоцыям.
— Ёсць дзеткі, якім цяжка выступаць перад аўдыторыяй. Яны саромеюцца, могуць быць няўпэўненымі ў сабе. А я як раз вучу іх таму, як сябе паводзіць на сцэне, дапамагаю разабрацца са сваімі эмоцыямі, — сказала ў завяршэнне нашай гутаркі мая суразмоўца. — Мне вельмі падабаецца быць педагогам, я пастаянна адукоўваюся, шукаю новую інфармацыю, асвойваю педагагічныя прыёмы. Працаваць з дзецьмі — вялікае шчасце. Іх прыродная непасрэднасць, самабытнасць, энергія — сапраўдная знаходка для любога рэжысёра. Безумоўна, бываюць і цяжкасці, бо трэба разумець, што перад табой дзіця, і яго светаўспрыманне не такое, як у дарослага чалавека. Але мая душа адкрыта для маіх маленькіх акцёраў, і яны, адчуваючы гэта, паступова адкрываюцца мне. Вельмі ганаруся сваімі выхаванцамі: крок за крокам мы расцём і развіваемся разам. Я падтрымліваю іх ва ўсім, перажываю кожную іх няўдачу і радуюся любому поспеху. Але дзеці робяць для мяне значна больш: дзякуючы ім я магу дакрануцца да цэлага сусвету, змешчанага ў дзіцячай душы.
Ірына ЕФІШОВА.
Фота Ірыны ЛУЧЫНОВІЧ.
