Нясвіжскія навіны Протаіерэй Дзмітрый Пятровіч Хмель,
ганаровы грамадзянін Нясвіжа, нарадзіўся ў г. Бершадзь
Вініцкай вобласці ва Украіне. Пасля сямігодкі
паступіў вучыцца ў Бершадскую педагагічную школу.
У 1941 годзе закончыў першы курс. Але пачалася Вялікая Айчынная вайна, школа была зачынена.
Бацька і старэйшы брат пайшлі на фронт.
З маці заставаліся 7 дзяцей, Дзмітрый — старэйшы.
На іх тэрыторыі гаспадарылі румыны. У Бершадзі
адкрылі індустрыяльны ліцэй па падрыхтоўцы інжынераў
для цукровай прамысловасці.
Дзмітрый Хмель правучыўся там 2,5 года.
Пасля вызвалення Вініцкай вобласці ад фашыстаў яго прызвалі ў Чырвоную Армію. Спачатку служыў у вучэбным артылерыйскім дывізіёне, потым накіравалі на ІІІ Беларускі фронт. Ваяваў у 5-й арміі наводчыкам 100-міліметровай пушкі, адначасова выконваючы абавязкі арттапавылічальніка. З баямі прайшоў ад Віцебска да Усходняй Прусіі, удзельнічаў у вызваленні ад ворага Оршы, Мінска, Ліды, Вільнюса, Каўнаса…
Вось што расказваў айцец Дзмітрый пра адзін з баёў на тэрыторыі Усходняй Прусіі: “На нашым шляху аказаўся дзот, які ніяк не абысці. Паступіў загад знішчыць яго. А ў нас гармата разбітая, разлік загінуў. Знішчыць дзот можна было, калі прабрацца з тылу. І я з супрацьтанкавай гранатай папоўз па траншэі. На жаль, мяне заўважыў нямецкі каравульны. Раніў у нагу. І ўсё-такі я дапоўз. Кінуў гранату ў акно. Узрыў. Мяне заваліла велізарнымі абломкамі. Выбрацца з-пад іх не змог. Ранены, суткі ляжаў пад заваламі, пакуль на мяне не наткнулася пахавальная каманда. Выцягнулі, каб аднесці ў брацкую магілу, але пачулі стогн… Паўтара месяца я праляжаў у шпіталі ў Вільнюсе. Пасля знайшоў сваю часць. А мая маці ўжо атрымала пахавальнае паведамленне…”.
Тое, што сяржант Хмель служыў добрасумленна, ваяваў па-геройску, сведчаць яго ўзнагароды: ордэн Айчыннай вайны І ступені, медалі “За адвагу”, “За баявыя заслугі”, “За ўзяцце Кенігсберга”, “За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941 — 1945 гг.”.
Калі Д.П. Хмель ішоў на вайну, мама (а была яна чалавекам глыбока веруючым) дала яму іконку Мікалая Цудатворца. Салдат насіў яе ў левай кішэні гімнасцёркі. І верыў, што яна выратуе, што яго не заб’юць. Так яно і атрымалася… У пазваночніку ветэрана ўвесь пасляваенны час сядзела куля, дастаць якую было немагчыма.
Дэмабілізаваўшыся, Дзмітрый Хмель паступіў вучыцца ў Адэскі тэхналагічны інстытут. Але душа яго жадала іншага: служыць Богу, несці людзям Слова Гасподняе, весці іх да Храма, да Вечнасці. І Дзмітрый Пятровіч Хмель стаў на гэты шлях. У 1947 годзе ён перайшоў у Адэскую духоўную семінарыю. Праз год перавёўся ў Жыровічы, у Мінскую духоўную семінарыю. Пасля вучобы службу пачаў у 1949 г. у в. Косіна Лагойскага раёна, затым — у Лагойску, з 1957 года — у Нясвіжы, на радзіме матушкі — Алены Пятроўны. Давёў да ладу невялікую драўляную Свята-Георгіеўскую царкву, накрытую дранкай, праз якую дождж заліваў іконы. Набыў з вялізнымі намаганнямі бляху на дах, сам зрабіў купал. Муляры абклалі сцены белай цэглай. Бацюшка выконваў таксама абавязкі благачыннага Нясвіжскай царкоўнай акругі. У тыя гады благачынне ўключала каля 30 прыходаў (Нясвіж, Клецк, частку Капыльскага, Ляхавіцкага, Стаўбцоўскага раёнаў). Гэта азначала вельмі вялікую работу, якую вёў Дзмітрый Пятровіч. І ён усюды паспяваў.
Айца Дзмітрыя часта бачылі побач са святарамі касцёла Божага Цела. Гэта магло быць свята ў Дзень Перамогі ў райцэнтры або дажынкі ў сельгаспрадпрыемстве, служба ў касцёле або на магіле расстраляных у вайну мірных жыхароў ва ўрочышчы Гайкі… Ён наладжваў добрыя адносіны паміж людзьмі розных канфесій.
Айцец Дзмітрый быў узнагароджаны ордэнамі Еўфрасінні Полацкай і Сергія Раданежскага,
князя Кіеўскага Уладзіміра, князя Маскоўскага Данііла, Мітрай, Патрыяршай граматай.
Прыхаджане вельмі любілі бацюшку. З вялікай
цеплынёй і ўдзячнасцю гавораць пра яго і цяпер: “Айцец Дзмітрый сапраўды быў добрым пастырам,
высокамаральным,
з адкрытым сэрцам.
Ім зроблена столькі
добрых спраў!”
Яго любілі за чалавечнасць, спагадлівасць, сціпласць. У 2010 годзе, у гадавіну смерці Д.П. Хмеля, на сцяне храма ўстанавілі памятную дошку.
