Нясвіжскія навіны На Нясвіжчыне жывуць вельмі працавітыя і старанныя людзі. Добры таму прыклад — Васілій Дзмітрыевіч Рашатко, які вось ужо 50 гадоў працуе ў ЗАТ “1 Мая”.
Ураджэнец Новай Вёскі Стаўбцоўскага раёна, што побач з Гарадзеяй, Васілій Дзмітрыевіч вырас, успрымаючы сваім родным кутом і Нясвіжскі раён. Таму нядзіўна, што, атрымаўшы сюды размеркаванне пасля заканчэння Навагрудскага сельскагаспадарчага тэхнікума, быў задаволены вяртаннем на амаль родныя прасторы:
— Тады на Нясвіжчыне гаспадаркамі-мільянерамі былі “1 Мая” і калгас імя Калініна. І я выбіраў, куды ісці, менавіта паміж імі, бо толькі там прапаноўвалі жыллё маладым спецыялістам. І выбраў “1 Мая”. Па вуліцы, дзе я цяпер жыву, кіраўнік калгаса Мікалай Мікалаевіч Шулякоўскі пабудаваў восем дамоў, і, калі я прыйшоў, сказаў: “Бяры любы”. Я малады быў, такая прапанова заспела знянацку. Вось я і выбраў першы з іх. Па сённяшні дзень у ім жывём з жонкай.
Доўгі час мой суразмоўца кіраваў вялікай брыгадай у больш за сто чалавек.
— Работа брыгадзіра тады значна адрознівалася ад той, якая яна сёння. Было няпроста, — узгадвае Васілій Дзмітрыевіч. — Нас, брыгадзіраў, у гаспадарцы працавала шэсць. Уявіце, колькі ўсяго людзей было ў калгасе!.. Потым, пры Марыі Мікалаеўне Худой, некаторыя брыгады былі аб’яднаны, у мяне з’явіўся памочнік. Мы дзялілі буракі на нормы. Цукровыя — па паўтара гектара на чалавека, кармавыя — па гектары. Работнікам трэба было іх прарываць, па тры разы палоць. Сёння, на шчасце, ёсць хімічная праполка, сучасная тэхніка, і не трэба ўсё рабіць уручную. А раней яшчэ і сена, і салому стагавалі, і арганічныя ўгнаенні на конях вывозілі…
Яшчэ амаль на пачатку свайго працоўнага шляху, у 1976-м, працуючы пад кіраўніцтвам Мікалая Шулякоўскага, герой гэтага аповеду атрымаў дзяржаўную ўзнагароду СССР — ордэн “Знак Пашаны”.
У кіраўніцтве гаспадаркі ведалі, што на адказнага брыгадзіра можна заўсёды разлічваць, а ён, у сваю чаргу, прыслухоўваўся да парадаў і бездакорна выконваў свае абавязкі.
З часам Васілій Дзмітрыевіч вырашыў змяніць спецыяльнасць і перайшоў у трактарысты.
— У арміі я два гады быў механікам-вадзіцелем танка, таму складаная тэхніка мне была знаёмая, і з трактарам цяжкасцей не ўзнікла, — дзеліцца ўспамінамі ветэран сельгаспрадпрыемства.
30 гадоў Васілій Дзмітрыевіч кіраваў трактарам, 21 з іх — яшчэ і камбайнам. Першыя пяць год працаваў на “Ніве”, астатнія — на “Доне-1500”. Неаднаразова станавіўся перадавіком. У тым ліку быў ударнікам камуністычнай працы, пераможцам 9-й і 10-й пяцігодак.
На камбайнах убіраў збожжавыя, бульбу, буракі. Але прыблізна ў 2006-м, калі паступалі новыя камбайны, а “Нівы” і “Доны” спісваліся, мой суразмоўца вырашыў, што прыйшоў час саступаць дарогу маладым.
Са сваёй спадарожніцай жыцця Вандай Іосіфаўнай Васілій Дзмітрыевіч пазнаёміўся, калі пасля арміі вярнуўся на трэці курс тэхнікума. Там руплівая дзяўчына таксама атрымлівала спецыяльнасць “аграном”. Разам прыехалі і ў “1 Мая”. Абодва працуюць тут, знаходзячыся ўжо на заслужаным адпачынку. Дарэчы, 23 красавіка муж і жонка Рашатко справілі залатое вяселле.
Зараз, знаходзячыся на пенсіі, Васілій Дзмітрыевіч працуе начным вартаўніком адміністрацыйнага будынка.
— Каб зімой ацяпліць яго, я насякаю і спальваю каля 17 прычэпаў дроў. Зараз прымаю ўдзел у пакосе травы ў садзе сельгаспрадпрыемства.
Дома таксама работы хапае — трэба і хатнюю гаспадарку даглядаць, і на свой агарод не забывацца. Добрымі памочнікамі для Васілія Дзмітрыевіча і Ванды Іосіфаўны з’яўляюцца іх дочкі і ўнучкі. Вялікая радасць для героя гэтага аповеду той факт, што ўсе яго дзеці адукаваныя, адказныя. Старэйшыя ўнучкі абедзве вучацца на павышаную стыпендыю, малодшая толькі ў сёмы клас пойдзе восенню. Усе яны часта прыязджаюць да бабулі і дзядулі, не цураюцца працы на зямлі і дапамогі ў хатніх справах.
Мой суразмоўца прызнаецца: калі аглядаецца назад, усё здаецца адным імгненнем. Быццам толькі ўчора юнаком пераступіў парог канторы калгаса і ўзяўся за свае абавязкі…
Неаніла ЛЮБАНЕЦ.
