Нясвіжскія навіны 60 гадоў таму, 21 чэрвеня 1963 года, пры затрыманні небяспечнага злачынцы загінуў намеснік начальніка Нясвіжскага раённага аддзела ўнутраных спраў капітан міліцыі Мікалай Аляксандравіч Шымко
У тыя чэрвеньскія дні капітан міліцыі Шымко замяшчаў начальніка аддзела. Рабочы дзень заканчваўся, але Мікалай Аляксандравіч затрымаўся: тэба было падпі- саць дакументы. І тут яму паведамілі, што ў магазін вёскі Студзёнкі ўварваўся ўзброены рабаўнік, забраў з касы грошы і збег у бок чыгункі. Капітан выехаў па выкліку сам, на матацыкле, узяўшы старшага лейтэнанта міліцыі Корсака і народнага дружынніка Бруя. Рабаўнік быў узброены двума пісталетамі. Здавацца супрацоўнікам міліцыі ён не хацеў і першым адкрыў агонь. Куля перабіла галоўную сардэчную артэрыю ў Мікалая Аляксандравіча, ён страціў шмат крыві. І сэрца перастала біцца. Другая куля злёгку параніла дружынніка. Лейтэнант Леанід Корсак зрабіў па злачынцы два папера- джальныя выстралы, трэці — на паражэнне.
Чытаю ўспаміны пра Мікалая Аляксандравіча. Вось што пазней апавядаў пра яго намеснік начальніка РАУС Мар’ян Іосіфавіч Янчэўскі: “Гэта быў цудоўны чалавек, выдатны таварыш. Патрабавальны, але і добры да падначаленых. Ніколі не зневажаў чалавечай годнасці. Манера яго размовы — спакойная. Людзі перад ім не губляліся, неяк адразу адчувалі яго прафесіяналізм і добрае сэрца. З ім раіліся і атрымлівалі кваліфікаваную параду. На сур’ёзнае здарэнне ён ішоў першым. Так было і ў той раз. Былы партызан не мог паступіць інакш…”.
Ураджэнец Міншчыны, Мікалай Шымко падчас Вялікай Айчыннай вайны — у 1943-1944 гадах — ваяваў з ворагам у партызанскім атрадзе “26 гадоў Кастрычніка” брыгады імя Чкалава. Меў падзяку ад камандавання за смелыя і рашучыя дзеянні, за забеспячэнне партызан трафейнай зброяй.
За мужнасць і адвагу, праяўленыя пры затрыманні небяспечнага злачынцы, Прэзідыум Вярхоўнага Савета СССР узнагародзіў капітана Шымко ордэнам Чырвонай Зоркі пасмяротна. Ён навекі залічаны ў спіс асабовага складу Нясвіжскага РАУС.
Па рашэнні Нясвіжскага гарадскога Савета вуліцу Свержанскую ў нашым горадзе перайменавалі ў вуліцу імя Шымко. 10 верасня 1967 года адбыўся мітынг, прысвечаны адкрыццю мемарыяльнай дошкі ў гонар капітана міліцыі Шымко на тадышнім будынку райваенкамата. Значна пазней мемарыяльная дошка была ўстаноўлена на сцяне жылога дома ў самым пачатку гэтай вуліцы. Вуліца капітана Шымко ёсць таксама ў г.п. Гарадзея.
Для падрыхтоўкі артыкула пра М.А. Шымко ў кнігу “Памяць. Нясвіжскі раён” журналіст Тамара Ярмоленка сустракалася з удавой капітана. Вось што гаварыла Марыя Паўлаўна пра мужа і бацьку іх дзяцей, Галіну і Міхаіла: “Яго адносіны да сям’і цяжка выказаць. Гэта быў асаблівы чалавек. Пазнаёміліся і пажаніліся мы ў Ленінградзе. Муж вучыўся ў школе міліцыі. Ведала, што чакаюць мяне ў жыцці трывожныя дні і ночы. Але не магла я ўстаяць перад яго ўвагай, сардэчнасцю, клапатлівасцю. Такім муж заставаўся ўсё наша сумеснае жыццё. Каб напаліць печ, трэба было насекчы дроў. Прыбяжыць з работы — і за сякеру, а мяне просіць пастаяць побач хвілінку. Калі я на агародзе, ідзе не ў хату, а да мяне, хоць травінку вырве. Кожны вольны час хацеў быць побач, быццам ведаў, што наш сумесны век кароткі. Ён і сапраўды быў кароткі: без дзевяці дзён дзесяць гадоў. Тры з іх муж вучыўся ў вышэйшай школе міліцыі ў Маскве”.
І пра неспакойную,
рызыкоўную работу Мікалая Аляксандравіча Марыя Паўлаўна
сказала
вельмі хораша:
“Калі ў міліцыю
прыходзіць
чалавек
з усведамленнем свайго абавязку,
ён не здрадзіць яму. Гэта той жа салдат, мужны,
рызыкоўны, смелы, гатовы прыйсці
на дапамогу
і выканаць любое заданне…”.
