Нясвіжскія навіны — Тады газета яшчэ называлася “Чырвоны сцяг”, — успамінае Вера Пятроўна. — Мне хацелася ведаць ўсё — і мясцовыя навіны, і актуальныя новаўвядзенні ў заканадаўстве. Ды і даведацца, хто ж з жыхароў Нясвіжчыны адзначае святочную дату, каб павіншаваць знаёмых, ці прачытаць, у каго ў жыцці здарылася бяда, каб таксама праявіць павагу да людзей — ва ўсіх выпадках “раёнка” была лепшым памочнікам.
З цягам часу раённая газета мянялася, павялічваўся яе аб’ём, выкарыстоўваліся новыя стылістычныя рашэнні, але галоўнае заставалася ранейшым — “раёнка” стваралася для людзей.
— Дзякуючы газеце я даведваюся свежую інфармацыю як пра жыццё нашага куточка Міншчыны, так і пра жыццё краіны ў цэлым. Падабаецца сустракаць на яе старонках знаёмых людзей. Калі расказваюць пра перадавікоў, адчуваеш гонар, што ведаеш таго ці іншага чалавека. Добра і тое, што ў кожным нумары друкуюць прагноз надвор’я. Заўсёды звяртаю на яго ўвагу. У цэлым жа, асабліва цікавыя матэрыялы можна выразаць на памяць… Як бы там ні было, нішто не заменіць папяровыя сродкі інфармацыі.
Дзеці маёй суразмоўцы жывуць у іншых гарадах і пра мясцовыя навіны даведваюцца ад маці або чытаюць іх у сацыяльных сетках ці на сайце выдання. Яны і сваёй маме прапаноўвалі далучыцца да сучасных тэхналогій, але Вера Пятроўна аддае перавагу таму сродку інфармацыі, якому прывыкла давяраць дзесяцігоддзямі.
З задавальненнем В.П. Булат знаходзіць у газеце і добрыя парады як для садоўнікаў, так і для кулінараў.
— Звяртаю я ўвагу і на рэцэпты, якія часам бываюць у газеце. Да Новага года ці да Вяліка- дня — заўсёды ёсць цікавыя. І я з задавальненнем спрабую іх прыгатаваць, каб пачаставаць дзяцей, унукаў і праўнучкаў, якія прыязджаюць у госці на святы і не толькі.
У 2003 годзе гераіня гэтага аповеду выйшла на пенсію, але некалькі гадоў яшчэ папрацавала буфетчыцай у сталовай аднаго з ПМК. Працоўны шлях Веры Булат быў поўнасцю звязаны з грамадскім харчаваннем. І ўвесь гэты час яна з душой ставілася да людзей. Таму і яны з павагай узгадваюць імя маёй суразмоўцы.
Сёння Веры Пятроўне ўжо 81 год. Але часу звяртаць увагу на ўзрост яна не мае. У яе шмат хатніх клопатаў — трэба займацца і агародам на сваім участку, і садоўніцтвам, вырошчваннем маліны на дачы.
— Я не магу сядзець без справы. Нязвыклая да такога. І мне здаецца, што ўсё наша пакаленне такое. Адзінае што: калі ў паштовай скрыні з’яўляецца свежы выпуск “Нясвіжскіх навін”, я адразу ж бяруся яго чытаць. Гэта ўжо стала традыцыяй: зрабіць перапынак і даведацца, што ж адбываецца ў раёне? Ад першай старонкі да апошняй — чытаю ўсё. І кожны раз знаходжу штосьці асабліва цікавае для сябе.
Неаніла ЛЮБАНЕЦ.
