Нясвіжскія навіны Ваенныя дзеянні ва Украіне не могуць адцягнуць увагі ад іншых праблем
на граніцах Беларусі. Адна з іх —
міграцыйны крызіс, які знізіў свой напал, але застаецца, бо нашы
заходнія суседзі нічога не памянялі
ў сваёй палітыцы
на больш чалавечае, пазітыўнае.
Вось паведамленне СМІ ад 24 мая. На польска-беларускай граніцы зноў выяўлена цела бежанца. З пачатку года на заходняй мяжы Рэспуб- лікі Беларусь зафіксавана 15 смярцей, паведамляюць у пагранкамітэце. Альбо групкі бежанцаў неславянскай знешнасці заходнія пагранцы прымушаюць пераходзіць на наш бок праз брамкі ў агароджы. Робяць гэта ноччу.
Хто яны, гэтыя няшчасныя людзі, адкуль? З поўначы Афрыкі, з Бліжняга Усходу, з Афганістана. Адтуль, куды “цывілізаваны, адукаваны, культурны” (толькі ў двухкоссях, і не інакш, толькі ў іранічным сэнсе) калектыўны Захад нанёс свой крывавы візіт, разбурыўшы іх краіны, пасеяўшы ваенныя канфлікты паміж этнічнымі групіроўкамі, паміж тэрарыстычнымі аб’яднаннямі і прыхільнікамі дзяржаўнасці. І паклікаў да сябе. Людзі паверылі. І пайшлі. Толькі там іх ніхто не чакае, яны нікому не патрэбныя. 26 мая з’явілася інфармацыя, што ўжо і Германія абвінавачвае Польшчу ў міграцыйным крызісе на германска-польскай мяжы.
У 1939 годзе, калі Гітлер напаў на Польшчу і пачалася Другая сусветная вайна, Іран прыняў 120 тысяч палякаў, якія ўцякалі ад бяды, ад смерці. Але не ўмеюць нашы суседзі ні быць удзячнымі за дабро, ні спачуваць. На чале іх дзяржавы — патомкі радыкальных нацыяналістаў, выхаванцы штатаўскіх босаў. Яны насаджваюць ідэалогію “польскі пан па-над усім”. У некаторых яна захавалася там на генным узроўні. Як яны адносіліся да беларусаў заходніх зямель рэспублікі, якія трапілі ў рабства на цэлыя 18 гадоў? Здзекі, пабоі, катаванні, забойствы. Прымусовая асіміляцыя, апаляч- ванне, сціранне нашай ідэнтычнасці. Знясільваючая праца. А тых, хто не згодны з усім гэтым, — вешалі. Пачытайце зборнік успамінаў і дакументаў “Яны не сталі на калені” пра канцлагер Бяроза Картузская, які паны пабудавалі для нас, беларусаў. “Удары палкамі. Многія падалі, але калона вязняў не спынялася, і дзясяткі ног тупалі па спінах тых, хто ўпаў. У камеры ніякай мэблі. Бочка парашы. Спалі на цэментнай падлозе. У чатыры раніцы — пад’ём свістком. Зноў дубінкі. Выдалі шматкі тканіны з нумарамі. І ў людзей не стала імён і прозвішчаў — толькі нумары…”. Чалавеканенавісніцтва, нечалавечая жорсткасць, прага чужой крыві і смерці, фашызм… Усё гэта — сінонімы, што адлюст- роўваюць сутнасць ідэалогіі і сутнасць унутранага “я” тых, хто дыктуе і сённяшнюю палітыку Польшчы, ды і краін Прыбалтыкі. Здзіўляцца няма чаму. Проста нам трэба і далей правільна будаваць сваю палітыку і ідэалогію, мацаваць абараназдольнасць, нацыянальную бяспеку.
Жорсткасць заходнікаў — і да прыроды. На іх пагранічных агароджах церпяць жывёліны, насельнікі Белавежскай пушчы. Напрыканцы мая на літоўска-беларускай граніцы загінуў лось, сутыкнуўшыся з літоўскай агароджай. Але маўчыць у Еўропе крыклівая партыя зялёных, якая, здавалася б, павінна адстойваць правы флоры і фаўны.
“Між намі — Буг, над намі — Бог”, — прачытала неяк у калегі. Трапна. І Бог — ён усё бачыць. І атрымае кожны па сваіх заслугах.
