Нясвіжскія навіны Першы намеснік старшыні Нясвіжскага райвыканкама па пытаннях будаўніцтва і жыллёва-камунальнай гаспадаркі Міхаіл Афанасік — карэнны несвіжанін. Паветра нясвіжскіх ваколіц, якое ён удыхнуў у дзяцінстве, зараснікі ляшчыны ў альбянскім парку і бляск люстраной гладзі нясвіжскіх сажалак сталі для яго тым самым эліксірам жыцця, які дапамагае выстаяць нават у самую вялікую буру і падтрымлівае, і надае сіл тады, калі ўжо гэтыя сілы невядома, адкуль браць. Менавіта яна — нясвіжская зямля — і сам старажытны і вечна малады Нясвіж сталі для героя гэтага аповеду сэнсам і галоўнай любоўю яго жыцця.
І хаця ў юнацкія гады Міхаіла Вікенцьевіча прыцягвала зусім іншая стыхія — вада, лёс распарадзіўся так, што ні ў марскія глыбіні, ні на палубу карабля ён так і не патрапіў. Мусіць, гэты самы лёс ведаў, што ён больш патрэбны тут, на роднай зямлі, якую будзе даглядаць, добраўпарадкоўваць і ўпрыгожваць, як дбайны гаспадар, а не часовы карыстальнік.
Пасля заканчэння Беларускага інстытута механізацыі сельскай гаспадаркі (зараз — Беларускі дзяржаўны аграрны тэхнічны ўніверсітэт) майму суразмоўцу давялося папрацаваць і ў Нясвіжскай ордэна Леніна райсельгастэхніцы, і ў МПМК-95, і ва ўпраўленні капітальнага будаўніцтва, і, нарэшце — у Нясвіжскай ЖКГ, дзе ён стаў галоўным інжынерам. Вось тут, у такой складанай сферы, як жыллёва-камунальная гаспадарка, ад функ- цыянавання якой у многім зале- жыць жыццезабеспячэнне людзей, і стаў поўным ходам разварочвацца яго талент як кіраўніка і арганізатара. “У горадзе павінен быць парадак”, — гэта было і застаецца працоўным і жыццёвым крэда Міхаіла Афанасіка.
У лютым 2006 года ён быў прызначаны намеснікам старшыні Нясвіжскага райвыканкама па пытаннях будаўніцтва і ЖКГ. Напэўна, многія (і не толькі аўтар гэтых радкоў) успомняць, якое актыўнае асфальтаванне нясвіжскіх вуліц (асабліва на ўскраінах) пачалося ў той час, як горад набываў усё больш сучасныя, еўрапейскія рысы.
Мала хто ведае, як нялёгка было гэтага дабіцца, як прыходзілася намесніку па будаўніцтве праяўляць дзе дыпламатыю, а дзе і канкрэтную настойлівасць, каб горад увайшоў у тую ці іншую дзяржпраграму і каб асфальт прыйшоў на тыя вуліцы, дзе гадамі, асабліва ў летні спякотны час, абсыпаліся пылам пешаходы.
— Маёй марай было “адзець” Нясвіж у афальт, — з усмешкай узгадвае зараз Міхаіл Вікенцьевіч, — і яна збылася. Вядома, не бывае так, каб усё ўсім падабалася, але зроблена ў той час было вельмі шмат. І я стараўся не для сябе, а для людзей, каб яны ха- дзілі і ездзілі па нармальным цвёрдым пакрыцці.
Тады ж, у 2006 годзе, быў прыняты новы генеральны план горада, затым Гарадзеі, Снова і план рэгенерацыі цэнтральнай часткі Нясвіжа. У 2019 го- дзе з’явіўся другі генеральны план развіцця горада. Гэта тая аснова, па якой сёння і будуецца райцэнтр.
Пералік усіх аб’ектаў, якія за апошнія 16 гадоў былі ўзведзены на Нясвіжчыне пад пільным наглядам майго суразмоўцы, можа заняць ці не палову газетнай паласы. Толькі адзін пералік, без апісанняў будоўляў. Гэта і шматкватэрныя жылыя дамы, і вытворчыя і сельскагаспадарчыя пабудовы, і сацыяльныя аб’екты, і разнастайныя архітэктурныя формы, якія сёння ўпрыгожваюць наш горад.
І зараз, з уласнага вопыту, зазначу: Міхаіл Вікенцьевіч ведае ўсё і ўсіх у падведамаснай яму сферы. Якое пытанне ні задай пра любую з будоўляў раёна ці пра любую вуліцу, адказ гучыць праз секунду: “Там ідуць такія і такія работы, працуе такая арганізацыя, зроблена тое і тое”. Шчыра кажучы, бывае, і не чакаеш хуткага адказу на якое- небудзь пытанне, бо ведаеш, што яно досыць складанае, але — не, затрымкі няма.
Аднак, улічваючы, што рана раніцай, асабліва, калі горад яшчэ ў большасці сваёй спіць, машына намесніка старшыні ўжо імчыць па вуліцах і яе гаспадар правярае парадак на сваіх аб’ектах, мусіць, і нядзіўна, што ён усё пра іх ведае. Інакш — гэта будзе не ён. Сябе ж не пераменіш.
У хуткім часе Нясвіж адзна- чыць сваё 800-годдзе. Да гэтай даты таксама ўжо вядзецца вельмі вялікая работа. Якая менавіта — мы пісалі ў ранейшых нумарах “НН”. Для тых жа, хто іх не чытаў, мы абяцаем, што абавязкова раскажам пра зробленае ад імя першай асобы — Міхаіла Вікенцьевіча Афанасіка, для якога выраз “Мой горад — мая любоў” — не проста прыгожыя словы, а сэнс усёй яго працы, сэнс жыцця.
Соф’я ЛЮБАНЕЦ.
Фота Ірыны ЛУЧЫНОВІЧ.
