Нясвіжскія навіны Марына Шумейка яшчэ школьніцай прыходзіла ў Карцэвіцкі сельскі дом культуры для ўдзелу ў гуртках самадзейнасці, дзе вучылася спяваць.
Сюды і вярнулася пасля вучобы ў Магілёўскім дзяржаўным вучылішчы культуры імя Н. Крупскай як дыпламаваны спецыяліст. Цяпер Марына Вячаславаўна — загадчык дома культуры. За 27 гадоў, якія яна тут працуе, дом культуры перажываў змены, развіваўся, абнаўляўся. Мая суразмоўца падзялілася ўспамінамі, як гэта адбывалася, і ўражаннямі ад таго, што адбываецца тут цяпер.
У сельскім доме культуры працуюць два чалавекі: бібліятэкар Ірына Крыварот і сама Марына Шумейка, у якой і сумяшчаецца ўвесь творчы складнік клуба. Яна чалавек-аркестр: піша сцэнарыі мерапрыемстваў, арганізуе іх, вядзе гурткі, у якіх выкладае вакал, сцэнічнае майстэрства, распавядае аб традыцыях і мове беларускага народа. Разам з удзельнікамі гурткоў яна і складае ўсю творчую каманду дома культуры.
Марына Шумейка і яе падапечныя штогод паказваюць высокія вынікі на конкурсах. 12 лютага на раённым аглядзе-конкурсе ўстаноў культуры “Жыві, мая прафесія” Карцэвіцкі сельскі дом культуры стаў адным з лепшых і атрымаў прыз глядацкіх сімпатый. І ў гэтым годзе яго ўзнагародзілі Гран-пры на агля- дзе-конкурсе калядных гуртоў “Калядная зорка-2023”. Таксама ў мінулым годзе многія ўдзельнікі гурткоў самадзейнасці дома культуры занялі прызавыя месцы ў розных раённых конкурсах: Ірына Крыварот атрымала перамогу ў раённым конкурсе мастацкага чытання “Душа вершамі гаворыць”, Карына Кулага і Вікторыя Бірузова атрымалі срэбра і бронзу ў раённым конкурсе маладых выканаўцаў патрыятычнай песні “Песні юнацтва нашых бацькоў”.
Сапраўдная ўзнагарода для любога чалавека — разумець, што твая праца патрэбна іншым і што яе паважаюць.
— Кожны будні дзень, акрамя панядзелка, калі ў доме культуры выхадны, палова Карцэвіцкай школы прыходзіць да мяне на гурткі, — распавядае мая сураз- моўца. — Прыходзяць нават у той час, калі заняткаў па плане няма і просяць правесці. І я заўсёды згаджаюся, хоць гэта патрабуе часу і сіл, нягледзячы на тое, што ёсць яшчэ шмат іншай працы. Я шчаслівая, калі дзеці хочуць займацца і калі яны самі нешта ініцыююць. Так, са снежня і па пачатак студзеня да мяне прыходзілі хлопчыкі і дзяўчынкі і рэгулярна пыталіся, калі мы пачнем рыхтавацца да Калядак. Яны заўсёды чакаюць гэтага свята з нецярпеннем. А пачынаецца падрыхтоўка з таго, што мы прадумваем і рэпеціруем выступленне, з якім будзем віншаваць вяскоўцаў, з бацькамі робім касцюмы для дзяцей. І 13 студзеня нас чакае ўся вёска. Калі дзеці стаміліся, мы можам прапусціць нейкую сядзібу. Тады людзі нас ужо клічуць, ці не забылі мы іх падворак.
— За гады маёй працы глядач моцна памяняўся, — адзначае Марына Шумейка. — Цяпер дзякуючы інтэрнэту ён больш спакушаны, чым 20 гадоў таму. Раней праводзілі дыскатэкі пад адным ліхтаром, і гэтага было дастаткова. Зараз жа ніхто на такое не пагодзіцца. Таму і мы не стаім на месцы. Раней у Карцэвіцкім доме культуры было 2 магнітафоны. І калі хтосьці прасіў паставіць песню падчас дыскатэкі, то я алоўкам перамотвала плёнку. Сёння дзякуючы сучаснай тэхніцы многае спрасцілася: лягчэй шукаць патрэбную музыку ці цікавыя гукі, шумы для выступаў. Таксама мы сталі працаваць у інтэрнэце і праводзіць мерапрыемствы анлайн. Напрыклад, падчас пандэміі я праводзіла віктарыну. Фатаграфавала мясцовыя славутасці і выкладвала здымкі ў сацыяльных сетках, каб падпісчыкі адгадвалі, дзе гэта знахо- дзіцца. Спачатку былі актыўнымі толькі дзеці, але потым і дарослыя зацікавіліся. У адзін дзень, заматаўшыся, я не выклала фатаграфію для віктарыны. І тады лю- дзі пачалі хвалявацца, ці будзе яна.
Многія гады Карцэвіцкі сельскі дом культуры мяняўся і абнаўляўся. І цяпер ён прадастаўляе вялікую колькасць паслуг для жыхароў вёсак, як дарослых, так і дзяцей. Яму ёсць чым ганарыцца: жыхары краіны бачылі не адно выступленне “Малёўскага фальклорнага гурта” на тэлеэкранах, удзельнікі сямейнага клуба “Надзея” не раз дапамагалі Марыне Шумейка ў арганізацыі мерапрыемстваў, а дзіцяча-юнацкія калектывы рэгулярна займаюць прызавыя месцы на розных творчых конкурсах. Сельскі дом культуры змог аб’яднаць некалькі вёсак Нясвіжскага раёна і людзей розных узростаў і інтарэсаў у імкненні да творчасці жывой, непаўторнай і шчырай.
Максім ЖУК.
Фота
Карыны АНТАНОВІЧ.
