Нясвіжскія навіны Ірына Статкевіч — урач агульнай практыкі Нясвіжскай ЦРБ. Ва ўстанове, на другім тэрапеўтычным участку, яна працуе ўжо 35 гадоў, і сёння крыху распявала нам пра сваю работу і жыццёвы шлях.
— Ірына Станіславаўна, Вы сама тутэйшая, несвіжанка?
— Так, у Нясвіжы я з 6-гадовага ўзросту. Пераехала з бацькамі з Гродзеншчыны, са Шчучынскага раёна. Я скончыла тут першую школу, паступіла ў Беларускі дзяржаўны медуніверсітэт і пасля інтэрнатуры па размеркаванні вярнулася на Нясвіжчыну.
— Раскажыце, што паўплывала на Ваш выбар, чаму выбралі медыцыну?
— Ведаеце, мусіць, з-за бацькі — Станіслава Вікенцьевіча Рудовіча. Ён быў урачом, працаваў у Нясвіжы. Многія яго добра ведалі як цудоўнага спецыяліста. Шчыра кажучы, у нас амаль дынастыя: бацька — урач, я ўрач, брат быў урачом і яго дачка — таксама урач. Па традыцыі, у сем’ях медыкаў гадуюцца медыкі (смяецца). Мабыць, таму і я некалі выбрала гэту сферу. Гледзячы ў прыватнасці на бацьку, на яго безадмоўнасць, я бачыла гэту адданасць сваёй справе. Таму і я зрабілася неабыякавай да лячэння людзей.
— Ірына Станіславаўна, што найбольш задавальняе Вас у Вашай справе?
— (задумваецца) Хутчэй за ўсё тое, што я магу дапамагчы людзям. Калі бачыш, як яны папраўляюцца, як тады свецяцца іх вочы. Калі аказваеш дапамогу і ведаеш, што без цябе яны не справіліся б, што ўсе твае намаганні для іх — каштоўныя. А яшчэ, акрамя прафесійных рэкамендацый, пацыентам вельмі неабходна ўвага. Часцей за ўсё размова, гутарка, звычайная чалавечая падтрымка шмат вырашаюць, дапамагаюць пацыенту супакоіцца.
— А што самае складанае ў прафесіі? Канкрэтна для Вас?
— Напэўна, глядзець у вочы людзей, калі ты не можаш ім дапамагчы. Вось гэта, мабыць, самае цяжкае.
— Ірына Станіславаўна, а Вы асабіста звяртаецеся да ўрачоў ці дыягназы ставіце сабе самі?
— Не! (смяецца). Я, мусіць, самая здаровая з усёй нашай участковай службы. Аднойчы перанесла каранавірус, яшчэ ў пачатку пандэміі, і трымаюся накшталт стойкага алавянага салдаціка.
Наогул, калі прыходзіцца звяртацца да дактароў, ёсць такі кодавы выраз “дапамога сябра”. За ўсю маю працоўную дзейнасць ні адзін урач, ні адзін калега не адказаў мне ў дапамозе ці ў парадзе.
— Здорава! Скажыце, на Вашу думку, якімі якасцямі павінен валодаць сапраўдны ўрач?
— Па-першае, ён павінен быць прафесіяналам у сваёй справе, умець суперажываць, любіць лю-дзей, паважаць, павінен быць гатовым прыйсці на дапамогу пацыенту і калегу. Неабходна вучыцца, пераймаць вопыт, удасканальваць свае веды. Пазітыў — таксама важна, бо сіндром прафесійнага выгарання ніхто не адмяняў. Калі будзеш уключацца ва ўсе “балячкі”, то і сам будзеш не ў лепшым стане.
А яшчэ трэба адзначыць, як важна і неабходна ўмець прымаць рашэнні і абавязкова адказваць за іх. Часам цяжка, а ўсё роўна трэба выбраць найлепшы варыянт. Бо на табе ляжыць вялікая адказнасць за хворага, за чалавека.
— Дзякуй за размову, Ірына Станіславаўна! Усяго Вам найлепшага!
Дар’я ПІВАВАРСКАЯ.
