Нясвіжскія навіны У маладосці і ў сталым узросце чалавек шмат часу праводзіць у працы і хатніх справах. У пажылых людзей жыццё прымае больш памяркоўную і аднатонную афарбоўку. У шаноўным узросце ў большасці дзядуляў і бабуль кожны дзень падобны на папярэдні.
Дарослым дзецям і ўнукам за мітуснёй і занятасцю не заўсёды ёсць час для сваякоў, таму ў старэйшага пакалення губляецца цікавасць да жыцця. Каб ураўнаважыць гэтыя жыццёвыя арэлі, існуе сацыяльная служба раёна, якая робіць усё магчымае, каб сцерці павуцінку смутку з твараў сваіх падапечных, зрабіць восень іх жыцця светлай, напоўненай упэўненасцю ў заўтрашнім дні.
— Раней я працавала касірам у аптэцы. Траіх дзяцей выгадавала, ёсць унукі, праўнукі. Радуюся ім. Дзеці да мяне часта наведваюцца, прывозяць гасцінцы. Але самі ўвесь дзень занятыя на працы, таму ў рабочыя дні прыходзіць Марыя. Да мяне яна ставіцца выдатна, мы з ёй цудоўна ладзім. Бывае, званю ёй, прашу зайсці ў аптэку, амбулаторыю ці магазін — вітаміны ці сок купіць, напрыклад. Ніколі не адмовіць. Будзе ехаць па іншых справах ды і заедзе да мяне. Марына харошая. Усюды яна маладзец, дапамагае. Трэба, каб такія людзі былі…
Увесь гэты расказ мы пачулі ад Раісы Антонаўны Капытка з аграгарадка Сноў. А расказала яна пра свайго сацыяльнага работніка, якога ёй прадастаўляе Нясвіжскі раённы тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва, Марыю Леанідаўну Малейка.
Побач са сваёй падапечнай Марыя ўжо амаль два гады. Работа няпростая. У любое надвор’е трэба справіцца як мае быць — яе чакаюць, на яе спадзяюцца. Іншы раз спадзяюцца больш за дзесяць чалавек — столькі пажылых людзей трэба наведаць на працягу працоўнага тыдня. А некаторых нават тройчы.
Садзіцца яна на свой двухколавы транспарт і накіроўваецца то ў Друцкаўшчызну, то ў Клепачы, Пагарэльцы, Грускова, а то ў Хвоеве трэба даць водпуск работніку і ўзяць яго абавязкі на сябе. А абавязкі гэтыя патрабуюць адказнасці, сумленнасці, прыстойнасці. Бо інакш нельга.
— Іншы раз трэба за рэцэптам у амбулаторыю пад’ехаць, потым у аптэцы ў чарзе пастаяць, пасля купіць усё неабходнае для чалавека ў магазіне. А калі трэба і абед ці вячэру прыгатаваць, памыць посуд, дапамагчы прыняць ванну, прыбрацца — усё гэта ўваходзіць у працоўныя гадзіны, — расказвае Марыя Леанідаўна. — Увогуле сацыяльная служба — справа адказная, таму і стаўленне да яе павінна быць адпаведнае. Мы, работнікі сацыяльнай службы, — гэта тыя, хто сутыкаецца з самымі складанымі і непрывабнымі бакамі хваробы, побыту, тыя, хто ведае пра людзей так шмат і таму лепш за іншых разумее, як ім дапамагчы. І працягвае:
— Ідзеш, напрыклад, да Антонаўны з цяплом, спагадай, а пажылы чалавек сустракае цябе з надзеяй у вачах і прыемнай усмешкай. Хочацца адказаць яму ўзаемнасцю, — дзеліцца жанчына.
Такія вось цёплыя словы мы пачулі ў адрас падапечных ад Марыі Малейка напярэдадні Дня пажылых людзей.
Няхай наш чытач не падумае, што кожны, хто звярнуўся за паслугай у сацыяльную службу, абдзелены клопатам ці ўвагай родзічаў. Не. Але так спакайней — лічаць многія. Напрыклад, хата і падворак Раісы Антонаўны дагледжаны — дзеці паклапаціліся. У агаро-дзе таксама завіхаюцца яны ў выхадныя дні. Гаспадыня толькі самае мінімальнае робіць — цяпліцу выйдзе зашчапіць, ды пройдзецца на агарод ці на кветкі палюбуецца. У такім заслужаным узросце маму і бабулю берагуць. А яна застаецца ў сваёй хаце, адпачывае, глядзіць перадачы па тэлебачанні. Да бабулі прыязджаюць унукі, расказваюць пра свае справы, штодзень тэлефануюць ёй, спраўляюцца пра здароўе.
Іна ВАСІЛЕВІЧ.
