Нясвіжскія навіны Душа мая, ты — кволае зярнятка.
Трымціш на сонцы,
рвешся ў небасхіл…
Ці прарасцеш, ці будзеш,
як зярнятка,
Пакорнай Богу і ці хопіць сіл?
«А сіл няма», — шапчу сабе
ў знямозе.
Даруй мне, Божухна,
грахі мае, даруй.
Шчаслівы, светлы шлях адкрый
мне, на дарозе
У пошуках Цябе мяне ўмацуй!
Бо без Цябе я толькі марна гіну.
Імклівы час бяжыць мне наўздагон.
Не адсячы мяне, бясплодную галіну,
Не кінь у вогнішча, не зрыні вон.
Забыліся тваё увешчаванне:
«Вы без Мяне стварыць
не зможаце нічога».
Прымі ж, Уладыка, наша пакаянне
З надзеяй на Цябе,
Усялітаснага Бога.
Ты — мір, Любоў,
Ты — цішыня і радасць.
Ты — Свет, што льецца
ў сэрца з вышыні.
Ты — Сонца незгасальнае,
Ты — вечнасць
Ў сяленні райскія,
адвечныя прымі!
Там, за парогам Вечнасці
бясконцай
Чакаеш ты спаведнікаў Сваіх.
Усіх ты прымеш:
У цябе няма чужых.
Спытаеш нас: «А ці любілі вы
Бацькоў, дзяцей,
бяздомных і калек?
І што вы добрага зрабілі
За ўвесь пражыты вамі век?»
Адчуўшы вінаватасць,
пашкадуем,
Што мала шчыравалі
для людзей.
Да вечнасці сябе ці падрыхтуем?
Ці будзе чыстаю душа,
як у дзяцей?
Спяшайся, чалавек,
тварыць дабро.
Нясі любоў, спагаду,
шчасце людзям.
Каб Цар Нябесны,
ўбачыўшы яго,
Сказаў: «Мы разам назаўжды
з табою будзем!»
І радасці ўсяленскай
несць канца:
Лікуе ўвесь сусвет, уся прырода.
Душа мая, услаў свайго Тварца,
Услаўце Бога ўсе народы!
Галіна МАКАЎЧЫК.
